μοιάζουν με παραίτηση, σύγκρουση μετωπική.
Άλλες σε γερασμένα κτήρια σιωπούν
μόκκινοι σταυροί και μυρωδιά θανάτου στα σεντόνια.
Ποιος πληγώνει πιο πολύ;
Η σιωπή ή οι λέξεις που άφησες να χαθούν;
Είναι κάτι ησυχίες ακατάληπτες
σταλμένες λες από Θεό.
Μαύρα φορούνε κάποτε, λένε προσευχές,
μετρούνε την Αγάπη Του δάκρυ το δάκρυ...
Σε μακρινά χωριά την ώρα που ο ήλιος γέρνει.
Στο κουτάλι που βύθισε στη σούπα του ο ζητιάνος,
σαν επιστροφή στην αθωότητα.
Στα χείλη του μωρού, στο βλέμμα του,
στη ζάχαρη που έριξες επάνω στη θηλή.
Στην ανάσα τη μικρή σαν κάνεις πέρα την κουρτίνα
μήπως έφθασε ο πατέρας,
μήπως πέρασε ο ταχυδρόμος,
μήπως σου φέρουν νεκρό τον αδελφό σου,
μήπως σε ξέχασε μέχρι κι ο Θεός.
Είναι κάτι ησυχίες που αγαπώ
γιατί σηκώνουνε θύελλες ανάγκης
και με μαθαίνουνε αλλιώς
τον κόσμο ν' ανασαίνω.
Νίκος Δ. Νίσυρος 16/12/2017
0 σχόλια: