Αυτή την έξοδο, την χτίσαμε κι οι δυο μας…

Γράφει η Γεώρα

Θέλαμε. Θέλαμε πολύ να ζήσουμε αυτό το μαζί. Και ρισκάραμε. Ήρθαμε αντιμέτωποι με φόβους, σενάρια του μυαλού, διαφορές, σωστά και λάθη. Όμως ήμασταν μαζί. Το πάθος βλέπεις μας τύφλωσε. Και μπήκαμε στο παιχνίδι μας. Σε εκείνο που ήταν η καταστροφή μας. Ήταν σαν το χωριστά να είναι μονόδρομος.
Είχες αλλάξει. Είχα αλλάξει. Ξέρεις γιατί ; Γιατί κουκουλώσαμε αγάπη μου τις διαφορές, τα θέματα που μας έκαιγαν, αντί να τα λύσουμε. Γιατί δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως δεν λύνονται. Γιατί αρέσαμε ο ένας στον άλλον και ναι(!) ο έρωτας μας έκανε να νομίζουμε πως όλα θα μπορούσαμε να τα νικήσουμε. Μόνο τους εαυτούς μας δεν μπορούσαμε να νικήσουμε.
Και το τέλος φαινόταν. Από την πρώτη μας γνωριμία, από το πρώτο φιλί. Φαινόταν, γιατί γραμμές παράλληλες, πώς στο καλό να γίνουν ένα; Πες μου, πώς σε παρακαλώ ακόμα και τώρα, σε αυτόν τον επίλογο, που βλέπω πως μ’ αγαπάς ακόμα, σε αυτή την ριμάδα έξοδο που την χτίσαμε και οι δύο, πώς να μας σώσουμε; Πώς αγάπη μου ; Πώς; Γιατί η αλήθεια είναι πως αφήσαμε τους άλλους να μπουν ανάμεσά μας κι ας λέξη να μην είπαν. Ήξερες και ήξερα.
Τελικά μικροί εμείς οι άνθρωποι, γενναίοι στον έρωτα μα πιο πολύ γενναίοι στις λύπες μα και στις πληγές. Γιατί πληγή θα μένεις, πληγή θα μείνω σε ένα χωριστά που πάντα θα συγκρίνω.

Πηγή loveletters.gr