Μακριά σου σκορπίζομαι..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Και τώρα που το «κάτι» άγγιξε το «τίποτα», όλα έγιναν ξεκάθαρα.
Δεν μας πήγαιναν ποτέ οι χλιαρές κουβεντούλες.
Δεν φτιαχτήκαμε εμείς για ευγενικές καλημέρες και ψιλοκουβεντα, για να έχουμε να λέμε.

Αν δεν σου λείπω κάθε λεπτό, αν μπορείς να μην είσαι γύρω μου, αν μπορείς να μην μου μιλάς, να μην νιώθεις.. αν μπορείς να προσποιείσαι τόσο καλά το γενικά κι αόριστα.. τότε θα μάθω κι εγώ.

Μια ζαριά μου έμενε τελευταία και την έριξα. Στην αλήθεια μου τα πόνταρα όλα πάλι. Κι ας έμεινα ταπί.

«Μου λείπεις» σου είπα και εκεί είχα κλείσει όλα τα «σε θέλω», όλες τις σιωπές, όλες τις λέξεις, όλους τους θυμούς.

Όχι, δεν μου έλειψες μια στιγμή μέσα στη μέρα. Μου λείπεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό που σκορπίζομαι άλλοτε στο παντού κι άλλοτε στο πουθενά.

Σκόρπια κομμάτια ήμουν πάντα μακριά σου. Σκόρπια ψυχή, χαμένη σε άμυνες που πολεμούσαν τις ανασφάλειες. Σκόρπια κομμάτια, που μόνο εσύ ξέρεις να βάζεις στη θέση τους.

Σκόρπια κομμάτια είμαι και τώρα. Κάπου υπάρχει ένα χαμόγελο, κάπου υπάρχει μια ματιά. Κάπου ξέχασα το άρωμα μου, κάπου ξεχάστηκα να με πάρω πίσω από μια περιπέτεια για να περνά ο χρόνος.                                                                                                                                                                                      Κάπου, κάπως, κάποτε, προκαλέσαμε τη μοίρα δηλώνοντας άτρωτοι στον έρωτα, ανίκητοι στο «μαζί» και στο «για πάντα», κι εκείνη μας το ξεπλήρωσε..

Με χλιαρές καλημέρες και ανούσιες καληνύχτες.
Κι από τα χλιαρά.. και τα ανούσια, επιλέγω το σκόρπια, στο πουθενά