Αργότερα, βάλθηκα να του μιλώ για περισπωμένες κι οξείες, προλόγους κι επιλόγους. Μα τα παπούτσια ήταν πιο σημαντικά. ” Εσύ κυρία μπορείς να τ’ αγοράσεις αυτά τα παπούτσια;” με ρώτησε όλος απορία. “Φυσικά και μπορώ, αλλά δεν θέλω. Προτιμώ να τα κάνω ταξίδια, βιβλία, να κεράσω τους φίλους μου φαγητό, να πάρω δύο ζευγάρια παπούτσια να έχω να φορώ!” του απάντησα. Μπερδεύτηκε, τα έχασε, κοκκίνισε, δεν το χωρούσε το μυαλό του. “Ναι αλλά εγώ θα φοράω ακριβά παπούτσια” μου είπε θυμωμένος.

Τον αποστόμωσα, με αποστόμωσε, δεν ξέρω. Βλέποντας στο μέλλον όμως, βλέπω έναν ενήλικα, βλέπω έναν άνδρα με κλειστά μυαλά κι ακριβά παπούτσια. Βλέπω κάποιον που ερωτεύεται αυτούς που φορούν ακριβά ρούχα. Βλέπω κάποιον που απορρίπτει, όποιον δε φορά ακριβό παλτό. Κάποιον που δεν δίνει δεκάρα για το τι σόι άνθρωπο έχει απέναντι του και που δεν δίνει σημασία σε τίποτα άλλο πέρα από το περιτύλιγμα. Στα μάτια του, όσο μεγαλώνει η αξία των παπουτσιών, μεγαλώνει κι η αξία του ανθρώπου. Κι όσο περνάει ο καιρός, εγώ δε μιλώ, βλέπω το κακό να διαιωνίζεται αλλά δεν έχω τη δικαιοδοσία να το σταματήσω. Εσείς που την έχετε – όσοι την έχετε- μιλήστε. Διδάξτε στα παιδιά σας πως δεν είναι όλα τιμές. Για τ’ όνομα του Θεού, διδάξτε τα να είναι άνθρωποι.