Μην ταπεινώνεις την αγάπη, ζητιανεύοντάς την..

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Αν ήξερες πόσο σπουδαίο συναίσθημα είναι η αγάπη, αν γνώριζες την αξία της και την δυναμική της, δεν θα την ζητιάνευες ποτέ. Δεν της ταιριάζει της αγάπης η ζητιανιά, δεν της πρέπει να πέφτει χαμηλά και να ικετεύει. Η αγάπη είναι δώρο ακριβό και χαρίζεται απλόχερα, είναι πρόσφορο ζωής και το ύψιστο καλό.
Πάψε λοιπόν να την ταπεινώνεις και να την προσβάλλεις. Πάψε να παρακαλάς για αγάπη λες είναι ξεροκόμματο ψωμιού ή ένα ποτήρι με νερό που προσωρινά θα ξεδιψάσεις. Πάψε να εκλιπαρείς λες κι είσαι κακομοίρης και καημένος.

Μάζεψε τα και φύγε από εκεί που δεν σε εκτιμάνε. Δεν έχεις καμία θέση δίπλα σε ανθρώπους που σε βλέπουνε σαν λάθος. Δεν σου αξίζουν οι άνθρωποι που δεν δέχονται τα λάθη σου, που αγνοούν τους κόπους και τους φόβους σου και σε προσβάλουν μόνιμα. Σώσε την αγάπη και την αξιοπρέπεια σου από εκείνους που σου έχουν στήσει σταυρούς πάνω σε αυτοσχέδιους Γολγοθάδες και σε περιμένουν με τα καρφιά στο χέρι να σε κρεμάσουν επί ξύλου. Πάρε τα μάτια σου κι εξαφανίσου από ανθρώπους που δεν έχουν την διάθεση να σου δώσουν και θέλουν μόνο να σου “αρμέγουν” την ψυχή. Χάσου μακριά από τους τσάμπα λογάδες και τους καθόλου πράξεις. Κόψε λάσπη από αυτούς που σε έχουν μονάχα για να κάνουν τις δουλειές τους κι ύστερα σε πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα και σαν την μύγα μέσα απ το γάλα.
Πες τους ένα μεγάλο χαλάλι σας για όσα τους έδωσες και μην καταδέχεσαι να τους ζητάς να στα γυρίσουν πίσω. Αν ήταν, θα στα είχαν ήδη γυρισμένα και δεν θα σου τα στερούσαν…
Μην την ζητιάνευες την αγάπη φίλε μου, δεν σου αξίζει τέτοια αγάπη, δεν σου αξίζει τέτοιος άνθρωπος, δεν σου αξίζουν τέτοιες νύχτες, δεν σου αξίζει αυτή η ζωή.

Να πας εκεί που στα αλήθεια σ αγαπάνε, εκεί που δεν σε κάνουνε ζητιάνο, αλλά σε θέλουν βασιλιά. Να πας εκεί που σε λαχταράνε κι εκεί που σε περιμένουν με ορθάνοιχτες αγκαλιές και με τα πιο σπουδαία αισθήματα στα φως. Να πας εκεί που είσαι μέρος των ονείρων κι όχι των εφιαλτών. Να πας εκεί ρε φίλε, που δεν σε έχουν στο περίμενε και στο θα δούμε, εκεί που την τιμούνε την αγάπη και τον λόγο τους.

Κι αν δεν το έχεις βρει ακόμη αυτό το ευλογημένο το “εκεί”, τότε, να τα μαζέψεις και να πας στο σπίτι σου!
Να κλείσεις πόρτες και παράθυρα και να θρηνήσεις μόνος σου για την αγάπη που έδωσες απλόχερα, αλλά δεν σου επιστράφηκε ποτέ, με αξιοπρέπεια όμως και με λεβεντιά.
Να πας σπίτι σου να αγκαλιάσεις τον πληγωμένο σου εαυτό και να τον περιθάλψεις, να περιμένεις με υπομονή να κλείσουν οι βαθιές σου χαρακιές που σου προξένησαν. Να πας στο σπίτι σου και να σταθείς απέναντι σε ένα καθρέφτη και να φωνάξεις δυνατά. πως σε αγαπάς κι ότι αξίζεις τα καλύτερα. Να πεις ότι δεν είσαι το τίποτα και το λίγο, που κάποιοι επιδέξια προσπαθήσαν να σε πείσουν ότι είσαι. Να πεις, ότι η περηφάνια, η αγάπη, η αγκαλιά, το μαζί και το νοιάξιμο, δεν ζητιανεύονται, δεν αγοράζονται, δεν εκπορνεύονται και δεν είναι ελεημοσύνη.

Γιατί, αν ήξερες ρε φίλε πόσο αξίζει η αγάπη κι πόσο σημαντικός είναι ο εαυτός σου, δεν θα γινόσουνα ζητιάνος, ούτε επαίτης, για κανέναν κερατά και για κανέναν λόγο!

Loveletters.gr