Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Θυμάσαι εκείνο το πρωί, σε εκείνη την τυχαία (περίπου) συνάντησή μας στο Ναύπλιο;
Μιλήσαμε, γελάσαμε, τα είπαμε αγκαλιά όπως συνήθως.. και αποχαιρετιστήκαμε.
Λίγο πιο κάτω, με ρώτησε ένας φίλος ποια είσαι και τι μου είσαι..
Κι απάντηση δεν βρήκα να του δώσω.
Με στοίχειωσε η απάντηση για μέρες.
Τι μου είσαι;
Φίλη; Δεν ήσουν ποτέ.
Σχέση; Ούτε κι αυτό πρόλαβες να γίνεις.
Έρωτας; Μα είναι έρωτας ο μονόπλευρος;
Καψούρα; Θα μπορούσε..

Κι όμως δεν μου έκανε καμιά από τις απαντήσεις.
Κάποια που περνάει και αφήνει την μυρωδιά της στην μοναξιά μου όποτε θυμηθεί;
Όχι, θα άφηνε πολύ κακή εντύπωση για σενα και δεν σου αξίζει.
Κάτι μεγαλύτερο από την πραγματικότητα και μικρότερο από τη σιωπή.
Ένα απωθημένο που θα γυρνά να με στοιχειώνει, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς όρια, χωρίς όρους.
Μια γυναίκα ξεχωριστή που μου έμαθε πως ο έρωτας εμπνέεται αλλά δεν διεκδικείται.
Μια αναμονή για εκείνο το ίδιο κάθε φορά μήνυμα σε κάποιο ανύποπτο ξημέρωμα που με κάνει να χαμογελάω και να τρέχω κοντά σου.
Ένα πλάσμα που θα ήθελα να του δώσω τα πάντα και δεν ζήτησε τίποτα.
Ένα αερικό που δεν ζήτησε τίποτα..
Κι εκεί μείναμε.
Τι μου είσαι.. τελικά;
Εκείνο το τίποτα, που σημαίνει τα πάντα.