Αερικό

Βγάλε μιά βόλτα την ψυχή σου.
Πήγαινε όπου λαχταρά.
Κολύμπησε με τη ματιά σου.
Ταξίδεψέ τη στ’ ανοιχτά.

Βγάλε σεργιάνι και τις σκέψεις.
Που σου καρφώνουν το μυαλό.
Πάρε και μιά βαθιά ανάσα.
Και κάθησε να σε χαρώ.

Βγάλε απ’ τα πόδια τα παπούτσια.
Και βούτηξε μες στο νερό.
Κι άσε στη θάλασσα να διώξει.
Ότι σου κάνει πιά κακό.

Μα άν δεις γυρίζει ολοένα.
Η ίδια σκέψη από καιρό.
Κλείσε τα μάτια σου και άστη.
Να’ναι παρέα σου εδώ.

Δε φεύγει έτσι απλά μιά αγάπη.
Μα τριγυρνά σαν αερικό.
Καίει το μυαλό σου απ’ άκρη σ’ άκρη.
Και σ’ έχει πάντα φυλαχτό.

Θυμάσαι όρκους που είχε δώσει.
Πώς δεν θα πάει πουθενά.
Και ώς το τέλος αυτού του κόσμου.
Θα σ’ αγαπάει δυνατά.

Πάει καιρός που δεν τον είδες.
Ούτε και άκουσες μιλιά.
Ψεύτικα λόγια και ελπίδες.
Σου ξεριζώσαν την καρδιά.

Μην ψάχνεις τώρα πιά ποιός φταίει.
Ψαλιδισμένα έχεις φτερά.
Πίστευες πάντα στο για όσο.
Κι είχες τον ήλιο συντροφιά.

Μέχρι που σ’ έμαθε η αγάπη.
Ότι μοιράζεται στα δυό.
Δύο μισά πως κάνουν ένα.
Και άλλα τέτοια ένα σωρό.

Έκανες όρκο στο φεγγάρι.
Που’ναι κι εκείνο έτσι μισό.
Και ορκιζόσουν πως η αγάπη.
Θα σου γελάει κάθε λεπτό.

Που να’ ξερες τότε καρδιά μου.
Για τον πικρό εγωισμό;
Που ενώ κι οι δυό διψούν το ίδιο.
Στάλα δεν πίνουνε νερό;

Δεκέμβρης ’19
Γιώτα Κλουτσούνη-Παπαδάκη