Με είχες από το πρώτο σου χαμόγελο.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Με είχες από το πρώτο σου χαμόγελο. Από την πρώτη ματιά κι εκείνο το “χαίρω πολύ” που δεν μπόρεσα ποτέ να σου απαντήσω. Μέσα μου έπαιζε μια σιωπή και ένα “εμείς οι δυο θα μπλέξουμε”.
Και δεν μπλέκαμε για καιρό. Το πλησιάζαμε μα την κρίσιμη στιγμή το αφήναμε.
Σε άγγιζα και ξέφευγες. Πάντα ξέφευγες. Πάντα έφευγες.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, πλάκας, χιούμορ και πειράγματος σε ονόμασα “φεύγα”.
Κι όσο έφευγες τόσο σε τράβαγα πίσω. Χωρίς άμυνες, με πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Δεν ήξερα πώς είναι η ανασφάλεια, δεν ήξερα πώς είναι η αγωνία, δεν ήξερα καν πώς είναι η απόρριψη.
Και τα ένιωσα όλα μαζί σου.
Όσο κι αν μπορούσα να το παίζω υπεράνω και αδιάφορος, όσο κι αν το έπαιζα σκληρός, κάθε φορά που χαμογελούσες για εκείνον, κάθε φορά που μιλούσες για εκείνον και φώτιζες ολόκληρη, μόνο εσύ και κάτι εξωγήινοι δεν μπορούσαν να δουν πως γινόμουν πράσινος από τη ζήλια.
Με είχες από την πρώτη ματιά, δεν σε είχα μέχρι και τώρα.
Μέχρι και τώρα που παραδίδεις σιγά σιγά τις άμυνές σου. Μέχρι και τώρα που αφήνεσαι σιγά σιγά.
Μέχρι και τώρα που έχεις ανοίξει μια μικρή χαραμάδα..
Και είναι που δεν φοβάμαι να σε περιμένω. Δεν φοβάμαι τον έρωτα κορίτσι μου. Είναι η μεγαλύτερη φθορά αλλά και η μεγαλύτερη λύτρωση.
Με είχες από την πρώτη μας στιγμή. Από το πρώτο σου βλέμμα. Από εκείνο το ξέφρενο μεθυσμένο ξημέρωμα μέσα στα γέλια (κι ας έγιναν δάκρια μετά..)
Με είχες, κι αυτό, είναι έρωτας κορίτσι μου!

 Loveletters.gr