Είναι γελοίο να θυμάσαι κάποιον μόνο όταν έχεις κάτι ανάγκη απ’ αυτόν.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου

Δεν ζήτησα ποτέ να με θυμηθείς, δεν ζήτησα να με ψάξεις, δεν ζήτησα να είσαι δίπλα μου.
Απλά είναι γελοίο να θυμάσαι κάποιον μόνο όταν έχεις κάτι ανάγκη απ’ αυτόν.
Και νομίζεις ότι είναι και ηλίθιος και δεν θα θυμάται ότι εσύ ήσουν αυτός που τον έβγαλε απ’ την ζωή του.
Εντάξει υπάρχουν πολλοί που η συμπεριφορά τους είναι σαν το ”όσα παίρνει ο άνεμος”, αλλά σε αυτήν την μοναδική ταινία υπάρχει μια ανεπανάληπτη φράση: “Frankly, my dear, I don’t give a damn”.
Αξιοπρέπεια, την έχεις ακουστά;
Περηφάνια, την έχεις ακουστά;
Αυτοεκτίμηση μήπως;
Και σε όλα αυτά ειλικρινά δεν υπάρχει ίχνος, στάλα εγωισμού, απλά υπάρχει μια μεγάλη δόση ήθους και αξιοπρέπειας.
Γελάτε πολύ και δυνατά, μέχρι σκασμού.
Η ζωή είναι πολύ όμορφη για να την σπαταλάμε στις ανοησίες και στις μηχανορραφίες!
Αυτήν την φορά το ταξίδι μου θα είναι διαφορετικό.
Θα έχει το κόκκινο της ψυχής μου και την μοναξιά του πόνου μου.
Την αδυναμία και την δύναμη της αγάπης μου.
Συγγνώμη που είμαι αυτή που είμαι.
Συγγνώμη που δεν είμαι άλλη.
Συγγνώμη που το πολύ μου δεν φάνηκε.
Συγγνώμη που η καρδιά μου έχει άλλο χτύπο.
Συγγνώμη που η ψυχή μου μετράει αλλιώς τις λέξεις, τα αισθήματα, τις πράξεις.
Συγγνώμη που ότι με αγγίζει διαπερνά το βλέμμα μου και φτάνει στο μεδούλι της ψυχής μου.
Συγγνώμη που ο πόνος μου δεν είναι ίδιος.
Συγγνώμη που η ευαισθησία μου δείχνει αδυναμία.
Συγγνώμη που σαν τέτοιος άνθρωπος αγαπάω μοναδικά.

Loveletters.gr