Σοφία Αδαμίδου: “Με γοητεύουν οι ξεχωριστοί άνθρωποι”

Το θεατρικό κοινό συγκλονίστηκε με την υπευθυνότητά της, την ποιότητά της και την επιμέλεια που έδειξε στην απόδοση των λεπτομερών αποχρώσεων της ζωής των ηρώων που επέλεξε να φέρει στο θέατρο. Κυρίως όμως λάτρεψε τη Σοφία Αδαμίδου για την καλλιέργεια, την ευγένεια και τη διακριτικότητά της σε θέματα της ζωής και κυρίως της καρδιάς. Η Σοφία Αδαμίδου βρίσκεται πίσω από πέντε έργα που παίζονται φέτος «ο Άρης», «Οδός αβύσσου αριθμός 0», «Σωτηρία με λένε», «Άνθρωποι και ποντίκια» (απόδοση) και τώρα το «Αφήστε μου την Άνοιξη». Η Σοφία Αδαμίδου μιλάει για τα έργα της αλλά και για την ενασχόλησή της με τη θεατρική συγγραφή.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
«Αφήστε μου την Άνοιξη» στο θέατρο Αλκμήνη είναι το νέο σας έργο. Πείτε μας λίγα λόγια.
Είναι ένα γλυκόπικρο έργο με θέμα ένα ματαιωμένο έρωτα, που τοποθετείτε στο τέλος του 19ου αιώνα, όχι τυχαία, αλλά για να καταδείξει ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και εξακολουθούν να περιορίζουν την ελευθερία των ανθρώπων. Οι προκαταλήψεις, η βία, η σιωπή, ο φόβος, παραμένουν βαθιά ριζωμένες και αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες στην πρόοδο. Η προκατάληψη κάνει τους ανθρώπους να διαστρέφουν και να παρερμηνεύουν τα στοιχεία που συγκρούονται με τις δικές τους προκαθορισμένες απόψεις. Η προκατάληψη μπορεί να ξεκινήσει από κάποιες φαινομενικά αθώες οικογενειακές αξίες, αλλά μπορεί να πυροδοτήσει αρνητικά αποτελέσματα. Πρώτο θύμα, ο έρωτας. Και όσο πιό μεγάλος είναι τόσο πιό δύσκολο να λυτρωθεί. Το φλογερό τους πάθος και η αγάπη των δύο ηρώων μας στο «Αφήστε μου την Ανοιξη» θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις προκαταλήψεις της εποχής. Παρότι το έργο αφορά στον έρωτα ενός άντρα και μιας γυναίκας, επί σκηνής συγκρούονται δυο γυναίκες. Δύο γυναίκες που η μια διεκδικεί τον πρώτο και μοναδικό της έρωτα που της στέρησαν και η άλλη αγωνίζεται για το καλό «όνομα» της οικογένειάς της και για την αγάπη του γιου της που τελικά γίνεται η θηλιά που θα τον πνίξει. Όμως, οι δυο αυτές γυναίκες όσο διαφορετικές κι αν είναι, δυστυχώς είναι και οι δυο θύματα των «πρέπει» μιας κλειστής κοινωνίας που θεωρεί καθήκον της να κρίνει τους άλλους, που αναλαμβάνει να υπαγορεύει και να απαγορεύει τα «θέλω» των άλλων. Ηθικά εγκλήματα που τιμωρούνται με αυτοδικία. Εγκλήματα που δεν θα τιμωρηθούν ποτέ γιατί θα θεωρηθούν ατυχήματα και εγκλήματα που δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ. Μόνη τιμωρία οι Ερινύες και η συνείδηση που θα βασανίζει ψυχή και μυαλό. Ψέματα, υποκρισία, βία, χαμένα όνειρα, ανάγκες, αγώνας για επιβίωση και ελευθερία επιλογών, καταπίεση, ζήλια, απαγορεύσεις, μοιρολατρία, επίδειξη δύναμης, λάθη και πάθη, πληγές και σκοτάδια, πόνος από την απώλεια και την προδοσία. Είναι μια παράσταση που αγαπήθηκε από όλους τους συντελεστές και από τον κόσμο όπως φαίνεται από την μικρή ακόμη πορεία της.
Advertisement

Ο ερωτας επειδή είναι ευλογία και όχι αμαρτία πάντα θα υπάρχει και πάντα θα εμπνέει. Ισως να μην εμπνέει σε επίπεδο μυθιστορηματικών προτύπων, επειδή η εποχή μας δεν επιτρέπει μεγάλες υπερβάσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την ασφάλεια ενός περιχαρακωμένου βίου. Και επειδή όπως λέει στα «Γράμματα σε ένα νεαρό ποιητή», ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε «Ο έρωτας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους είναι ίσως η δυσκολότερη αποστολή, η ύστατη, η τελευταία δοκιμή, το έργο για το οποίο όλα τα άλλα έργα είναι μόνο η προετοιμασία», δεν πρέπει να αφεθεί σε απόψεις και αποφάσεις τρίτων.
Διαχρονικές καταστάσεις της ζωής μας, όπως η φιλία, το χάσμα γενεών , η μοναξιά, ο έρωτας, η προδοσία, ο θάνατος, όλες αντανακλώνται στην παράσταση σας. Ποια κατάσταση θεωρείτε ότι σημαδεύει περισσότερο τον άνθρωπο;
Όλα αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στις ψυχές των ανθρώπων, σημαδεύουν με μικρές ή μεγαλύτερες πληγές και εξαρτάται από την δύναμη του ανθρώπου να μπορέσει να τις διαχειριστεί υπέρ του και να μην καταρρεύσει. Αλλοι άνθρωποι λυγίζουν και άλλοι γίνονται δυνατότεροι.

Ελπίζω πως όχι. Γιατί η ζήλεια κάνει κακό σ’ αυτόν που τη νιώθει. Οχι, δεν νομίζω, τουλάχιστον δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο. Αντίθετα, οι φίλοι μου, αλλά και οι θεατές που έρχονται στις παραστάσεις, μου εκφράζουν τόσο την αγάπη τους και τη χαρά τους, που μόνο δύναμη και θετική ενέργεια μου δίνουν.
«Άρης». Μια εξαιρετική παράσταση την οποία είχα την τιμή να παρακολουθήσω. Ο Τάσος Σωτηράκης βραβεύτηκε για την ερμηνεία του. Περιμένατε τη μεγάλη επιτυχία;
Advertisement
Ξεκινάς πάντα με την ελπίδα. Εδώ ήταν αυξημένη βέβαια γιατί γνωρίζαμε την αγάπη του κόσμου για τον Αρη. Αλλά ήταν και δίκοπο μαχαίρι. Ακριβώς επειδή είναι τόσο ψηλά στην εκτίμηση και στις καρδιές του κόσμου υπήρχε ο κίνδυνος αν δεν άρεσε αυτό που δημιουργήσαμε, όχι απλά να μην πάει καλά, αλλά να τ’ «ακούσουμε». Ομως, και οι τρεις μας, ο Βασίλης Μπισμπίκης και ο Τάσος Σωτηράκης αρχικά και ύστερα όλοι οι συνεργάτες, αγαπήσαμε τόσο πολύ αυτή την παράσταση, που νιώθαμε ότι θα αγαπηθεί. Οφείλω πολλά στον Βασίλη Μπισμπίκη για την σοβαρή και σε βάθος ανάγνωση του έργου μου. Οσο για τον Τάσο Σωτηράκη τι να πω! Το πάθος του και η ερμηνεία του απογείωσαν τις προθέσεις και τις δικές μου και του Βασίλη. Βέβαια ομολογώ πως η επιτυχία ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Περισσότερες από 170 παραστάσεις με γεμάτο θέατρο, τις περισσότερες φορές sold out και γεμάτα τα θέατρα όπου κι αν πήγαμε στην περιφέρεια, δείχνουν ότι πραγματικά κάτι όμορφο έγινε γι’ αυτόν τον άνθρωπο που έδωσε τη ζωή του για το δίκιο του αγώνα. Η επιτυχία λοιπόν έχει διπλή αξία. Είναι τόσο ελπιδοφόρο ότι άνθρωποι κάθε ηλικίας και πολύ νεολαία τιμούν τη σπουδαία αυτή προσωπικότητα 72 χρόνια μετά. Νιώθω ότι ήταν η στιγμή. Το είχε ανάγκη ο κόσμος.
Πώς νιώθετε που ο κόσμος αγκάλιασε τα έργα σας;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Από το πρώτο έργο μου πριν 11 χρόνια μέχρι σήμερα, και τα εννέα έργα μου, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο, όλα όμως αγκαλιάστηκαν με ιδιαίτερη θέρμη. Το θέατρο αν δεν έχει συνομιλητές που είναι οι θεατές αποδυναμώνεται, δεν έχει νόημα. Νιώθω πολύ τυχερή για την ευδόκιμη αυτή συνομιλία. Την έχω ανάγκη και χαίρομαι που το ίδιο νιώθουν και οι θεατές. Οταν η ανάγκη του συγγραφέα συναντηθεί με την ανάγκη του θεατή η σχέση αποκτά αξία και αντοχή στο χρόνο.
Advertisement

Πώς ξεκίνησε η δίκη σας ενασχόληση με τα θεατρικά έργα; Ποια ήταν η αρχή της συγγραφικής σας πορείας;
Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές και με την βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου. Στη συνέχεια η μεταφορά στο θέατρο της ζωής και του έργου της Σωτηρίας. Ομως έγραφα πολλά χρόνια πριν, αλλά έμεναν στα συρτάρια. Το πρώτο θεατρικό που έγραψα ήταν το «Ο πόνος είναι άντρας» για τη ζωή και το έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, αλλά δεν το έστειλα παρά το 2010 στο διαγωνισμό του ΥΠΠΟ όπου και βραβεύτηκε. Δύο χρόνια δηλαδή μετά την πρώτη μου εμφάνιση στο θέατρο. Στη συνέχεια, ομολογώ η επιτυχία μου έδωσε δύναμη για να συνεχίσω.
Έχω την εντύπωση ότι γράφετε με οδηγό την ιστορία της Ελλάδας. Είναι αλήθεια;
Ναι κι αυτό ξεκίνησε ως ανάγκη μου να μιλήσω για τα θέματα εκείνα της ιστορίας και τους ανθρώπους των ιστορικών εκείνων περιόδων που δεν έτυχαν της προσοχής που απαιτούσε η πραγματική τους αξία. Η αδιάκοπη επαφή με τη μνήμη μας δεν επιτρέπει να γκρεμιστεί τόσο εύκολα από τους αρνητές της, ούτε να παρερμηνεύονται οι αξίες και η ιστορία του λαού μας. Μπορεί «…Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί…» που λέει ο Σεφέρης, αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει γέννκόσμο
Οι αδικαίωτοι εν ζωή εμπνέουν το θέατρο και τη λογοτεχνία;
Ναι και με έναν μεταφυσικό τρόπο διεκδικούν νομίζω λίγο φως στα κομμάτια εκείνα της ψυχής τους που έμειναν αδικαίωτα.
Σας κινούν την περιέργεια και πιάνετε τη συγγραφική πένα παρεξηγημένα πρόσωπα που ξεχωρίζουν για την ζωή και το έργο τους. Γιατί;
Με γοητεύουν οι ξεχωριστοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι εκείνοι που «χάθηκαν» σαν ένα χάρτινο καραβάκι, άλλοτε έχοντας «στο χέρι τους μια βαριά αλυσίδα» και άλλοτε ένα «όπλο» διεκδικώντας το δικαίωμα στην οργή και την ουτοπία, στο όνειρο, την αλήθεια και την επανάσταση.
Σας κινούν την περιέργεια και πιάνετε τη συγγραφική πένα παρεξηγημένα πρόσωπα που ξεχωρίζουν για την ζωή και το έργο τους. Γιατί;
Με γοητεύουν οι ξεχωριστοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι εκείνοι που «χάθηκαν» σαν ένα χάρτινο καραβάκι, άλλοτε έχοντας «στο χέρι τους μια βαριά αλυσίδα» και άλλοτε ένα «όπλο» διεκδικώντας το δικαίωμα στην οργή και την ουτοπία, στο όνειρο, την αλήθεια και την επανάσταση.

Δεν είναι το κριτήριό μου αυτό. Επιθυμώ ωραίες συνεργασίες, δυνατές χημείες. Και υπήρξα κι εδώ τυχερή. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ευτύχησα σε δυνατές θεατρικές σχέσεις.
Η τέχνη του θεάτρου τι δίνει στη Σοφία Αδαμίδου;
Για μένα η τέχνη του θεάτρου είναι «μια βαθιά αλληλεγγύη» στη ζωή. Δεν υπάρχει τέχνη αν δεν έχει ζωή, αν δεν εμπνεέται από τη ζωή και η ζωή γίνεται φτωχότερη αν δεν αφουγκραστεί την τέχνη, αν δεν βαπτιστεί την πνευματικότητα. Οπως έχω ξαναπεί για μένα η τέχνη και ζωή είναι δύο αρτηρίες συνδεδεμένες με την ίδια καρδιά.
Είστε αισιόδοξος άνθρωπος;
Υπάρχει ένας στίχος του Ρίτσου που με έχει καθορίσει. «Από την πληγή μου κοίταξα / του κόσμου την πληγή». Οσο κι αν αυτό μπορεί να ακουστεί απαισιόδοξο, αντίθετα σε μένα λειτουργεί αισιόδοξα. Γιατί όταν νιώθεις δική σου την πληγή του κόσμου γίνεσαι δυνατότερος από την ευθύνη. Κι όταν νιώθεις ότι είσαι δυνατός είσαι και αισιόδοξος. Αν κάποιες φορές λυγίζεις είναι γιατί πρέπει να φτάσεις στο γκρεμό για να βγάλεις πάλι φτερά για να πετάξεις.
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Σοφία Αδαμίδου για το φωτογραφικό υλικό.
Η Σοφία Αδαμίδου γράφει το καινούριο της έργο «Αφήστε μου την Άνοιξη» εμπνευσμένο από ματαιωμένους, ματωμένους και μάταιους έρωτες, ανεβαίνει στο θέατρο «Αλκμήνη», σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά.
Κάθε Τετάρτη στις 19.00
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Μανώλης Ιωνάς
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Μουσική: Ερωφίλη
Ενορχηστρώσεις – programming : Πένυ Παπακωνσταντίνου
Ηχογραφήσεις – mastering : Γιάννης Φώτης
Δημιουργία trailer : Τάκης Μπουρδάκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαίρη Μαμάκου
Φωτογραφίες: Απόστολος Δελάλης
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού ( A–Priori)
Συμπαραγωγή: Θέατρο Αλκμήνη – artrack productions
Μαρία Γκίκα: προσφορά των λουλουδιών και την εκτέλεση του σκηνικού.
Πρωταγωνιστούν:
Άννα Παντζέλη
Ιζαμπέλλα Φούλοπ
Πηγή: viva.gr