Ζω μέσα από την δική σου ζωή
Σ έναν έρωτα ιερό η ψυχή μου δοσμένη
έρωτα ανέγγιχτο απο σάρκα βρώμικη,
έρωτα που σε κάθε πανσέληνο
κρυφά το δάκρυ μου αφήνω…
Σ έναν τέτοιο έρωτα την ψυχή μου έχω τάξει,
γιατί τα μικρά, τα θνητά δε μου πρέπουν,
σ´ έναν έρωτα που στο δείλι
τα ουρλιαχτά μου στοιχιώνουν βουνά,
μέρα μην ξημερώσει…
Εκεί σε ζωγράφισα με λέξεις
στην ζωής μου τον καμβά,
σαν λευκό τριαντάφυλλο
και πάνω σου έβαλα σταγόνες δροσιάς,
δάκρυα και αυτά, τα δακρυά μου…
Τόσο πολύ σε αγάπησα
που τη ζωη μου παρέδωσα
σε ένα χαρτί γυμνό,
εκεί με λέξεις θα σε ζωγραφίσω…
Θα σε αγγίζω, θα σε φιλώ
θα γίνεσαι θεά και μούσα σου,
ανάσα θα δίνεις στην ανάσα μου,
φως στα σκοτάδια της ζωής μου…
Επέλεξα πλέον να μη ζω ζωή δική μου
για να τη ζω μέσα από την δική σου…
Άφησε με να κάνω ένα τσιγάρο στα πόδια σου…
Αντώνης Σαμολαδάς
