Καληνύχτα Μαμά

‘Εξω μια φύση μπερδεμένη.
Σαν ξενύχτης που παραπατάει γυρεύοντας
μιαν άπιαστη σταθερότητα.
Σαν τα θρύμματα της σκόνης που αιωρούνται
μη ξέροντας που θα κατακιάσουν.
Σαν μιαν απόσταση που πλησιάζει κι όλο πίσω γυρίζει.

Πρωί, βράδυ ;
Ούτε που φαίνεται το πρόσωπο τους.
Μασκοφορεμένα και τα δυο, πώς να τα δεις;

Το παράθυρο μου ίδιο, μα πιο σκεφτικό, πιο κουρασμένο.
Δεν ανοίγει πια με ευκολία.
Δυσπιστούν οι γρίλιες στους ήχους της ευεργεσίας.
Και το χερούλι της πόρτας κουράστηκε να ανοιγοκλείνει
κάθε τόσο, στο χτύπο της λάθος στιγμής.

ΟΧΙ, μη μου τραβάς τις κουρτίνες.
Θα κοιμηθώ ακόμη.
Είναι πιο ασφαλές.
Θα κοιμηθώ, μέχρι να καταργηθεί η μνήμη.
Μέχρι να μεγαλώσω.

Καληνύχτα Μαμά…
και συχώρα με που δεν με πίστεψα όσο εσύ

φωτο Anka Zhuravleva

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου