Ήθελα να ζω για εσένα…

Ήθελα να ζω για εσένα…
Ήθελες να μην ζεις χωρίς εμένα…
Σταμάτησα να βλέπω το φως εκείνο
που χάραζε την μέρα μου…
Λείπεις…
Μόνο ερημιά κυριαρχεί στην ψυχή μου,
όλα γκρεμίστηκαν, τα όνειρα χάθηκαν,
στέρεψαν μέσα στο σκοτάδι.
Το θέλω μας έγινε “εγώ”…
Αυτό φώναζες κλείνοντας την πόρτα.
Μέσα στις απουσίες σου προσπαθούσα
να δω κάτι όμορφο,
μόνο σκιές μαύρες τριγυρνούν
μουτζουρώνοντας τους τοίχους…
Προσπαθώ να ζωγραφίσω
έναν κόσμο χωρίς εσένα…
Μαύρες πινελιές μόνο βλέπω,
μουντά χρώματα, άοσμα, αόρατα όλα…
Ήθελα να ζω για εσένα, γεννήθηκα για εσένα,
σε μια νύχτα και με ανάγκασες
να χαθώ σ ένα δειλή…
Στις μοναξιάς μου τα κελιά ξανά…

Kostantinos Milios