Πέρασε καιρός

Ανεβήκαμε στη ταράτσα
μια νύχτα με άπνοια στα υπόγεια.
Δε ρώτησες για μένα
‘’σε ξέρω’’, είπαν τα χέρια σου.
Ανεβήκαμε στη ταράτσα
μια νύχτα χωρίς να μιλάμε.
Δε ρώτησα για σένα.
‘’σε αναπνέω’’, είπαν οι ανάσες μου.
Εσύ, εγώ και όλα τα μάταια του κόσμου στα πόδια μας.

Τι άλλο να θελήσεις
όταν το φεγγάρι φωλιάζει σαν νοιάξιμο
στο λακκάκι πλάι στα χείλια σου;
Τι άλλο να θελήσω
όταν το δέρμα μου ξυπνάει στο χάδι απ’ τις σιωπές;
Όταν η ψυχή στροβιλίζεται ολόγυμνη σε μια μελωδική αβεβαιότητα,
τι άλλο να ποθήσεις…
.
Πέρασε καιρός
Μα κάθε που στα χαμηλά βυθίζεται ο αέρας,
σε θυμάμαι ακόμη…

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου