Τις πταίει;
Αυτές τις μέρες συνάντησα, μάλλον επεδίωξαν να με συναντήσουν δυο καλοί μου φίλοι , ο καθένας τους ξεχωριστά .
Όταν με μερικούς ανθρώπους γνωρίζεσαι χρόνια και έχεις φάει ψωμί κι αλάτι μαζί τους , καταλαβαίνεις με τις πρώτες κουβέντες ότι κάτι τους συμβαίνει .
Παντρεμένοι χρόνια, παιδιά μεγάλα, φοιτητές, με συζύγους , που εγώ θεωρούσα πρότυπα , δουλειές καλές σταδιοδρομημένες , και οι δυο κορυφαίοι στα επαγγέλματά τους .
Επειδή δεν μου αρέσουν τα “τυπικά” κλπ κλπ , ρώτησα κατ’ ευθείαν τι ήταν το μαύρο συννεφάκι πάνω από τα κεφάλια τους.
Δεν άργησαν να “κελαηδήσουν”, βρίσκονταν και οι δυο προ διαζυγίου .
Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν έμεινα έκπληκτος , ήταν τα τελευταία “οχυρά” που πίστευα ότι θα πέσουν και το λέω με την καλύτερη των εννοιών, γιατί τους γνώριζα, τους είχα ζήσει , ήταν τα πρότυπα ζευγαριών για μένα .
Ζητούσαν, εναγωνίως, ο καθένας τους την συμβουλή μου ? , την εμπειρία της παλιάς καραβάνας ? , την γνώμη μου σαν …”παλιοσειρά” επί του θέματος .
Είναι δύσκολο να πάρεις θέση σε τέτοια θέματα, έως αδύνατο, δεν μπορείς να κρίνεις ή να γίνεις κριτής σε αίτια και αφορμές που αφορούν άλλο ζευγάρι, είναι αδύνατο .
Άκουγα, ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω, ίσως και το καλύτερο, μερικές φορές ένα «αυτί» φίλου βοηθά να εκτονώσει ο άλλος, έστω για λίγο, το πρόβλημά του .
Άκουγα , το ανικανοποίητο του γάμου, την κρίση ηλικίας, το στανιάρισμα της προσωπικής ζωής, το βάλτωμα του έγγαμου βίου, την δίψα για δράση και ζωή, τον προσωπικό εγκλωβισμό, την συνήθεια, την θλίψη τους .
(προφανώς και η άλλη πλευρά θα είχε να πει τα αντίστοιχα).
Τι συμβαίνει λοιπόν ?!!
Ένας λόγος είναι η καριέρα, το κυνήγι της οικονομικής και κοινωνικής επιτυχίας, έχοντας εξασφαλίσει ένα «καλό» γάμο αφιερώνεσαι στα παραπάνω και ξεχνάς τα κυριότερα τα οποία είναι το εξής ένα : ο εαυτός σου.
Θεωρώντας ότι έχοντας «τελειώσει» με το θέμα «σχέση» στο γάμο και θεωρώντας δεδομένα αισθήματα , συναισθήματα , «τελειώνουν» και αυτά, στην πράξη πεθαίνουν από εμάς τους ίδιους.
Έρχεται λοιπόν μια μέρα, ίσως νύχτα, που ήδη έχεις φτιάξει μια καριέρα οικονομικά και κοινωνικά και βλέπεις ένα ξένο πρόσωπο δίπλα σου .
Ξένο ?!!!
μα τόσα χρόνια ζεις μαζί του, κοιμάσαι, τρως, μιλάς, που και που το «κάνετε», πάτε μαζί σε γάμους , σε βαφτίσια , σε γιορτές , σε κηδείες, όλα ναι …αλλά είναι ένα «ξένο» πρόσωπο .
<<Τις πταιει >> το πιο εύκολο και συνάμα το πιο δύσκολο ερώτημα .
Μια απάντηση … (σιγουράκι) είναι : και οι δυο, μα έλα που δεν είναι έτσι , όχι δεν είναι έτσι.
Η απόλυτη ευθύνη σε ένα διαζύγιο (κατ’ εμένα) είναι στον καθένα ξεχωριστά , προσωπικά και ειδικά για το τι και πως έφτασε ο ίδιος τη σχέση του μέχρι εδώ, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν χαρίζετε.
Υπάρχουν πολλά να πούμε, τόσα κι άλλα τόσα, η οικονομική κρίση, η επιλογή , η ωριμότητα … κλπ …κλπ …κλπ .
Πάντως εγώ είμαι ευτυχής που δεν βρίσκομαι πλέον …εις γάμου κοινωνία .-
