ΞΑΠΛΩΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Χαλάρωσε. Γύρε στο πλάι και άπλωσε τα μαλλιά σου ανέμελα πάνω στο μαξιλάρι.
Κλείσε τα μάτια και μη σκέφτεσαι τίποτα. Κλείσε τα αυτιά της ψυχής που ακούνε τα πάντα. Που ακούνε και όλα αυτά που δεν θέλεις. Όλα αυτά που σε στεναχωρούν, σε αναστατώνουν και σου βγάζουν θυμό. Κλείστα όλα και άφησε ανοιχτά μόνο, αυτά στο πλάι. Αυτά που καλύπτονται από τα ανακατεμένα μαλλιά σου. Άστα ανακατεμένα, μη τα φτιάχνεις. Άσε εμένα να σου χαιδέψω τα μαλλιά και να στα σύρω ελαφρά στην άκρη, ίσα για να με ακούς. Θα έρθω πολύ κοντά και θα στα πω ψιθυριστά σαν νανούρισμα.

Σκεφτόμουν να σου πω ένα ωραίο παραμύθι, για να αποκοιμηθείς. Ένα παραμύθι που θα έχει δράκους, μονόκερους, πρίγκιπες και κάστρα. Αλλά αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα ότι από μικρός ποτέ δεν ευχαριστιόμουν τα παραμύθια που είχαν υπερβολές και άπιαστα. Πάντα μου άρεσαν οι όμορφες ιστορίες. Πασπαλισμένες με μικρές γλυκιές υπερβολές, αλλά που κατά βάθος ήταν γήινες. Ρεαλιστικές. Χειροπιαστές. Αυτές που στο τέλος μου άφηναν στο στόμα τη γεύση: “μπορεί να συμβεί και σε μένα αυτό μια μέρα…τώρα ξέρω τι θα κάνω…”. Ναι αυτές.

Δεν ξέρω αν συμφωνείς, αλλά προτιμώ να σου πω μια ιστορία. Μια ιστορία που στην ουσία είναι και ένα μικρό μάθημα ζωής, να το κουβαλάς και να το θυμάσαι. Ένα μάθημα που όταν το ακούσεις, θέλω να το πιστέψεις. Να χαρείς που το’μαθες και να ηρεμήσεις. Έτσι. Για να σου φύγει ο θυμός.

Βράδυασε και πλάγιασες μέχρι το ξημέρωμα, να ξεκουραστείς. Μην αποκοιμηθείς με θυμό μέσα σου. Ποτέ μην κοιμηθείς με θυμό!… Ο θυμός είναι ένας μαυροντυμένος τιμωρός, που στο ένα χέρι κρατάει ξυράφι και στο άλλο αλάτι. Χαρακώνει και αλατίζει. Ακούραστα. Φέρνει πόνο και αφήνει ουλές.
Μην κρατάς θυμό για κάποιον που σε πλήγωσε, δικαίως ή αδίκως. Μην θεωρείς ότι ο θυμός σου είναι όπλο, με το οποίο μπορείς να σκοτώσεις κάποιον. Πλανάσαι. Ακόμη και αν βρει ο θυμός σου, τον στόχο του, πιο πολλές από τις πληγές που θα αφήσεις στον άλλον, είναι αυτές που θα αφήσεις σε σένα. Ο θυμός είναι μπούμεραγκ. Το πετάς και σου γυρίζει πίσω. Επιστρέφει και σε χτυπάει με περισσότερη δύναμη, από όση το έστειλες εσύ.

Ο θυμός είναι τοξική παρέα. Σε μισεί και σε λιώνει σιγά σιγά… Κάθε μέρα σου κάνει στην ψυχή καινούργιες χαρακιές και σου ανοίγει ξανά τις παλιές που είχαν κλείσει. Και μετά τις αλατίζει… πόσο του αρέσει… πόσο σαδιστικό από πλευράς του… Πόσο βασανιστικό για την ψυχή… Πόσο αυτοκαταστροφικό για όλο μας, το είναι… Νιώθεις τη σάρκα σου να καίγεται από τ’αλάτι και ο οξύς πόνος μοιάζει να σταματάει το χρόνο. Νιώθεις το κάθε επίπονο δευτερόλεπτο, να κρατάει μια νύχτα ολάκερη από μόνο του. Νύχτες αξημέρωτες με πόνο. Ατέρμονο βάσανο ψυχής, χωρίς λόγο… Χωρίς λόγο αλλά με συνέπειες.

Ο θυμός είναι οξύ. Στα καίει όλα. Σου διαβρώνει όλα τα υγιή κύτταρα σου και αφήνει πίσω, μόνο νεκρά και ημιθανή… Μην το κάνεις αυτό σε σένα. Διώξτον! Βοήθησε τα κύτταρα σου, να τον αποτάξουν και να νιώσουν το βάλσαμο της απουσίας του.
Κάνε χωρίς εγωισμούς και με γενναιοδωρία, ότι χρειάζεται για να βγει από μέσα σου, αυτή η μαυροντυμένη τοξική παρουσία. Άνοιξε το παράθυρο του ημυπόγειου της ψυχής σου, να ξεμυρίσει η μούχλα…

Πολλά προβλήματα αξιώνουν στεναχώρια, απογοήτευση και θυμό. Και όσο λιγότερη συμμετοχή είχαμε στο πρόβλημα, τόσο πιο πολύ μας πνίγει το δίκιο. Και όσο πιο πολύ μας πνίγει το δίκιο, τόσο φουντώνει ο θυμός μέσα μας.
Ο χρόνος είναι γιατρός και το πιστεύω. Έρχεται και μέρα με τη μέρα, σου διώχνει τη στεναχώρια, την απογοήτευση και το θυμό. Αυτά δεν πρέπει να μένουν μέσα μας πολύ. Και επ ουδενί για πάντα. Έρχεται και σου καθαρίζει τις πληγές. Άφησε τον να στις καθαρίσει εντελώς για να μην κακοφορμίσουν. Άσε τον να σου διώξει τη στεναχώρια, την απογοήτευση και τον θυμό. Άσε τον να σου κλείσει τις πληγές, όπως εκείνος ξέρει. Ακόμη και αν μείνουν ουλές να σου θυμίζουν αυτά που σε πλήγωσαν, τουλάχιστον δεν θα αιμορραγούν πια και δεν θα μολυνθούν ξανά. Μην αποτραβηχτείς και μην διώξεις το χρόνο πριν τελειώσει. Και μην τον διώξεις πριν σου καθαρίσει το θυμό… Ο θυμός δεν θα αφήσει να γιάνουν οι πληγές σου, ποτέ… Ο θυμός είναι εξάδελφος του μίσους… Όταν ο θυμός φωλιάσει μέσα σου, καλεί πάντοτε και τον εξάδελφο του, για παρέα… Μην τους αφήσεις να φωλιάσουν μέσα σου… Θα σε διαβρώσουν… Θα σε σακατέψουν…

Ποτέ μην κοιμηθείς με θυμό. Ζήτησε μια συγνώμη χωρίς εγωισμούς, πες ένα “εντάξει, όλα καλά”, δώσε να θερμό φιλί, κάνε μια σφιχτή αγκαλιά, πάρε ένα τηλέφωνο, στείλε ένα μήνυμα, μπες στο αυτοκίνητο και πήγαινε εκεί που χρειάζεται, τράβα με τα πόδια κι ας βρέχει, πες μέσα σου ένα “δεν ήταν και το τέλος του κόσμου”, χάρισε τη συγχώρεση σου. Ακόμη και αν πιστεύεις ότι ο άλλος δεν αξίζει τη συγχώρεση σου, ακόμη και έτσι, κάνε το στα βουβά. Μην του το ομολογήσεις ποτέ, αλλά ομολόγησε το, σε σένα. Άφησε τη συγχώρεση να αντηχήσει μέσα σου και απελευθερώσου! Συγχώρεσε και έτσι διώξε τον θυμό! Μην το κάνεις για την λύτρωση των άλλων… Κάνε το για σένα!

Να θυμάσαι ότι η ψυχή είναι θάλασσα και ο θυμός ένας μανιασμένος Ποσειδώνας. Θα σου φέρνει πάντα στην ψυχή τρικυμία… δεν θα αφήσει να γαληνέψει η ψυχή σου, ποτέ!… Κανείς δεν αγαπά την τρικυμία… Κανείς δεν την αντέχει… Κανείς δεν την νίκησε ποτέ… Πόσο θα αντέξεις να παλεύεις με κύματα-θεριά? Κάποια στιγμή θα σε νικήσουν… Μην πνιγείς… Είσαι ψυχή πολύτιμη. Διώξε το θυμό για να γίνει η τρικυμία σου, θάλασσα γαληνεμένη. Κάνε το τώρα, που έχεις ακόμη δυνάμεις. Μην το αργείς… μην αφήσεις τα κύματα-θεριά να σε νικήσουν…

Ποτέ μην κοιμηθείς με θυμό! Μ’ακούς?… μ’ακούς?… μάλλον όχι… αποκοιμήθηκες… όλοι αποκοιμούνται γλυκά όταν τους χαιδεύουν τα μαλλιά και τους ψιθυρίζουν ιστορίες. Κοιμήσου… ηρέμησε… από το αμυδρό χαμόγελο που έχει μείνει στο πρόσωπο σου, φαίνεται ότι μάλλον άκουσες όλη την ιστορία μου, πριν βγεις βόλτα με τον Μορφέα… και φαίνεται να έπιασε τόπο… το πρόσωπο σου, φαίνεται πιο ήρεμο από ποτέ… ωραία… αύριο θα ξημερώσει μιά καλύτερη μέρα… ξεκουράσου…

Γιώργος Τοψης