ΕΡΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ!
Περίμενε με, αυτή τη φορά… μη φύγεις! Θεωρείς βέβαιο ότι δεν θα έρθω στο ραντεβού μας, αλλά θα είμαι εκεί… Το εννοώ πια! Ξέρω…ξέρω… σε έχω στήσει όλες τις προηγούμενες φορές και δεν με πιστεύεις. Πόσες φορές με περίμενες, εκείνα τα πρωινά που σε έπεισα ότι θα έρθω και τελικά έχασες όλη τη μέρα σου, εξαιτίας μου?… Πόσα βράδυα μούδιασες από το κρύο, περιμένοντας να έρθω να τα πούμε?… Πόσες μα πόσες φορές φάνηκα τόσο αναξιόπιστος μαζί σου? Πως σου το έκανα αυτό? Πως βρήκα το κουράγιο να σε γελάσω τόσες φορές και να εξευτελιστώ στα μάτια σου, άλλες τόσες?… Πως το κατάφερα αυτό? Εγώ που δεν παίρνω ποτέ πίσω υπόσχεση… εγώ που δεν ακυρώνω ποτέ συνάντηση που έχω συμφωνήσει… Εγώ που δεν αργώ ποτέ ούτε 1 λεπτό και είμαι πάντοτε στην ώρα μου… Εγώ που είμαι τόσο τυπικός και αξιόπιστος με όλους, πως κατάφερα να φερθώ έτσι σε σένα? Μα σε σένα!?
Πάντοτε με περίμενες με τις ώρες και όταν πια ήξερες ότι δεν θα φανώ, χαμογελούσες μελαγχολικά, έσκυβες το κεφάλι, έγνεφες με το χέρι στο κενό ένα “δεν πειράζει” και γύριζες πίσω. Και όταν σε καλούσα ξανά, ερχόσουν πάλι με την ίδια λαχτάρα σαν να σε καλούσα για 1η φορά. Πάντα με πίστευες. Πάντα πίστευες ότι θα έρθω. Και πάλι δεν ήμουν εκεί…
Πόσο μα πόσο ήθελες να βρεθούμε όλα αυτά τα χρόνια… να πούμε χιλιάδες πράγματα… όμορφα και άσχημα. Δεν έχει σημασία. Σε μία σχέση ειλικρινή, πρέπει να τα λέμε όλα. Να λέμε όλα μας, τα ανείπωτα… Μα πόσο επέμενες… Και εγώ? Εγώ ο γελοίος, ο εγωιστής, δεν ερχόμουν. Άλλοτε γιατί πίστευα ότι δεν έχω χρόνο να σε δω… Άλλοτε γιατί ήμουν σίγουρος ότι η συνάντηση μας, θα μου αποβεί στο τέλος, εντελώς άχρηστη… Και ένιωθα τόσο “απασχολημένος” με τα ρηχά που ροκάνιζαν την κάθε μέρα μου, για να…χάσω το χρόνο μου, μαζί σου… Βέεεεεβαια… Τρομάρα μου…
Πόσο, μα όσο έπεσα έξω! Πως το κατάφερα αυτό, όλα αυτά τα χρόνια?! Σε τι πλάνη είχα πέσει?! Γιατί έπρεπε να χρειαστώ τόσα χρόνια για να καταλάβω, ότι και χρόνο είχα να σε δω και κυρίως είχα να πάρω πολύ περισσότερα από σένα, παρά να σου προσφέρω… Τελικά εγώ ήταν που είχα να μάθω από σένα και όχι εσύ από μένα… ΕΣΥ ήσουν ο Δάσκαλος και όχι ο μαθητής… ΕΣΥ είχες να μου δώσεις, όχι εγώ σε σένα… ΕΓΩ ήμουν αυτός που έχασα τελικά… Πιο ανόητος και από μικρό παιδί…
Μου πήρε χρόνια αλλά κατάλαβα. Συνειδητοποίησα με τον πιο σκληρό τρόπο δύο πράγματα: πόσο δεν σε αγάπησα και πόσα χρόνια παρέας έχασα μαζί σου… Γιατί άφησα να χαθούμε μεταξύ μας, όλα αυτά τα χρόνια? Γιατί?…
Αναλαμβάνω όλη την ευθύνη. Όλη! Σου ομολογώ ότι σε αγαπώ! Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, άκουσε το: σε αγαπώ! Και υπόσχομαι να μην ξαναχαθούμε ποτέ! Θα έρχομαι σε όλα τα ραντεβού μας και δεν θα αργώ πια, ούτε 1 λεπτό! Στην ώρα μου και χαμογελαστός!
Μα τι σου λέω?! Γιατί δεν ξεκινώ τώρα αμέσως?! Ναι τώρα! Τώρα που σε σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πόσο πολύ θέλω να σε δω! Ναι! Τώρα! Σε λίγα λεπτά θα είμαι εκεί! Έλα μωρέ και έχει τόσο ωραία μέρα έξω! Αλήθεια λέω! Έλα πάμε!
Ντύσου και ξεκίνα για το γνωστό σημείο! Μόνο μη βιαστείς! Άσε μιά φορά να φθάσω εγώ πριν από σένα και να σε περιμένω! Στήσε με για καμιά ώρα…μου αξίζει! Λοιπόν! Βάζω μπουφάν και ανοίγω την εξώπορτα! Έρχομαι να σε βρω! Δηλαδή…έρχομαι να σε ξαναβρώ! Έρχομαι να σε ξαναβρώ, πολύτιμε χαμένε Εαυτέ μου…
Γιώργος Τοψής
