ΕΝΣΤΙΚΤΟ. ΑΥΤΟΣ Ο ΦΥΛΑΚΑΣ-ΑΓΓΕΛΟΣ.
Και έχεις όλα τα (φανερά) δεδομένα μπροστά σου. Τα βλέπεις εσύ και πολλές φορές τα βλέπουν και αυτοί που είναι γύρω σου. Και όλα τα δεδομένα σου λένε “προχώρα”, “μείνε”, “τόλμησε το”… ή και το ανάποδο. “Κάτσε εδώ που είσαι”, “φύγε”, “μην το κάνεις”…
Και κάπου εκεί βαθιά μέσα στην ψυχή σου, σε ένα κλειστό δωμάτιο γεμάτο αράχνες, που ποτέ δεν το ανοίγεις να μπει φως, είναι ένας Άγγελος που περιμένει υπομονετικά να του δώσεις σημασία. Να τον ακούσεις έστω μια φορά… Εκείνος ο Άγγελος που πάντοτε θέλει το καλό σου. Πάντοτε! Και αν ποτέ είχε άποψη κόντρα στα δεδομένα και εν τέλει σε παρέσυρε στο λάθος, ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν είχε την πρόθεση να σε κοροιδέψει και να σε πληγώσει. Σε αντίθεση με το μυαλό, που πολύ συχνά παίζει περίεργα παιχνίδια και κάνει κέφι να σε ταλαιπωρεί…
Και είναι εκεί και περιμένει… Θυμάται πότε τον άκουσες και πότε όχι… Θυμάται πότε τον ρώτησες και αν τελικά ακολούθησες τη συμβουλή του… και όσες φορές δεν άκουσες τη συμβουλή του και λάθεψες, ποτέ δεν σου είπε κάτι να σε στεναχωρήσει παραπάνω. Ποτέ δεν σου είπε μία από τις αγαπημένες φράσεις των ανθρώπων. Το: “στα’λεγα εγώ…”. Ποτέ! Μένει σιωπηλός και χαίρεται με τη χαρά σου ή λυπάται με τη λύπη σου. Σε αφήνει να καταλάβεις μόνος σου… Να σε κάνει να πεις, όταν καθαρίσει το μυαλό: “αφού κάτι δεν μου πήγαινε καλά…τι το’θελα!…”.
Σε αφήνει να καταλάβεις μόνος σου. Σου αφήνει όσο χρόνο χρειάζεσαι. Να μετρήσεις πόσες φορές δεν τον άκουσες και πόσες δικαιώθηκες. Και κάποια μέρα τις μετράς… Και καταλήγεις σε ένα δυσάρεστο απολογισμό… Διαπιστώνεις ότι υπήρξες πολύ περισσότερο χαμένος παρά κερδισμένος, όσες φορές δεν τον άκουσες…
Περίεργοι οι άνθρωποι. Οι πιο πολλοί δεν βάζουν μυαλό, αλλά ευτυχώς κάποιοι βάζουν. Αυτοί που βάζουν αρχίζουν και τον ακούνε τις επόμενες φορές. Και έρχονται εκείνες οι φορές, που κόντρα σε όλα τα λογικά και φανερά, παίρνουν την ανάποδη απόφαση. Όχι από εγωισμό, ούτε από αφέλεια, αλλά επειδή άκουσαν τον Άγγελο τους. Αυτόν τον Άγγελο που σχεδόν πάντοτε είναι αλάνθαστος…
Και ο χρόνος από τη στιγμή που είπαμε το “ναι” ή το “όχι” σε κάτι, το “ξεκινώ” ή “κάθομαι εδώ που είμαι”, το “μένω” ή “φεύγω”, το “πουλάω” ή “αγοράζω” και πολλά άλλα, αρχίζει να μετράει… Και αγωνία για το αν πήραμε τη σωστή απόφαση… και τικ-τακ το ρολόι, και συνεχείς ανατολές-δύσεις, και επόμενες Δευτέρες και ο χρόνος κυλάει και από το παλιό ημερολόγιο τοίχου, ξεκολλάς ένα ένα τα χαρτάκια. Και διαβάζεις πίσω από τα χαρτάκια τα ποιηματάκια, τα γνωμικά και τους λαικούς χρισμούς, μπας και νιώσεις ότι σου στέλνει κάποιο σινιάλο, ένα απροσδιόριστο υπερπέραν. Και αναμονή…
Μία μέρα… μία εβδομάδα… ένας μήνας… ένας χρόνος… αναλόγως την περίπτωση.
Και μια μέρα “νάτο!”. Έρχεται αυτό το “νάτο” που επιβεβαιώνει περίτρανα και με κρότο, αν είχες πάρει τότε τη σωστή απόφαση… Έρχονται τα τελικά δεδομένα, συνδυασμένα με τις ανθρώπινες συμπεριφορές εκείνων που συνδέονται άμεσα μαζί τους και σε δικαιώνουν πανηγυρικά…
Και θυμάσαι τότε τον εαυτό σου, να σου λένε όλα “ναι, προχώρα”, τα ίδια να σου λένε και όλοι γύρω σου, αλλά εσύ άκουσες τον Άγγελο σου… αυτόν που σου φώναζε μέσα σου, με μια πνιχτή φωνή που μόνο εσύ μπορούσες να την ακούσεις: “όχι!”, “φύγε!”, “μην το κάνεις!”. Και τότε ευτυχώς τον άκουσες. Γιατί το αποτέλεσμα τελικά τον δικαίωσε πλήρως και εσένα σε προστάτευσε. Μια αποτυχία λιγότερη λοιπόν, μια στεναχώρια λιγότερη επίσης. Μία πέτρα μείον, μέσα στο σακίδιο της ζωής που βαραίνει τους ώμους και την πλάτη σου… Μια χαρά! Δεν είναι και λίγο!
Είναι πολύ γλυκό το συναίσθημα, όταν τελικά επιβεβαιώνεται η απόφαση που πήρες, βασισμένη στο ένστικτο σου και κόντρα σε όλα τα “φανερά”… Αν μάλιστα έχεις ακολουθήσει το ένστικτο σου πολλές φορές, και σε έχει βγάλει σε όλες, σε λιμάνια απάνεμα αντί να σε ρίξει στα βράχια, τότε η ικανοποίηση είναι μέγιστη και ένα γλυκό αίσθημα προσωπικής ασφάλειας σε πλημμυρίζει… και στο μυαλό σου γυρνά η καθησυχαστική σκέψη: “ότι και αν γίνει…έχω πυξίδα να μου δείξει…”.
Να το ακούτε το ένστικτο σας… Να τον ακούτε τον Φύλακα-Άγγελο σας…
Γιώργος Τοψης