Αγάπη είναι

Μιλάς για τα σημάδια στην ψυχή.
Και λες ό,τι μ’ αγάπησες πολύ.
Και ψάχνεις απαντήσεις σ’ερωτήματα.
Ν’ανακουφήσεις τα δικά σου συναισθήματα.
Μου λες πως έχω πέτρες για καρδιά.
Μα σου έδωσα, κρατούσες τα κλειδιά.
Κι εσύ, αντί ν’ ανοίξεις κλειδαριές.
Μου έβαλες λουκέτα και πληγές.
Στα μάτια σου ταξίδευα, χανόμουνα.
Και σαν παιδί στα χέρια σου αφηνόμουνα.
Μα εσύ μου έβαζες συνέχεια περιφράγματα.
Και στην αγάπη μας κώνους και οδοφράγματα.
Λες πως στα μάτια σου το δάκρυ έχει στερέψει.
Και η ψυχή σου σαν αγρίμι έχει αγριέψει.
Είναι γιατί τα δάκρυα στα μάτια μου.
Κοιτάνε να μαζέψουν τα κομμάτια μου.
Εγώ που όλο χαμόγελα σκορπούσα.
Και που έλεγα τρελά πως σ’ αγαπούσα.
Πονάει που την πλάτη σου γυρίζω.
Πονάει το κορμί μου και δακρύζω.
Μα ποιό πολύ πονάει το σημείο.
Ανάμεσα στο στήθος, το μνημείο.
Εκεί που λες εσύ πως έχω εγώ.
Πέτρες βουνά, δεν ξέρω ν’αγαπώ.
Μάθε λοιπόν πως μέσα σου θα ζω.
Όπως κι εσύ μέσα μου εδώ θα ζεις.
Είσαι ότι αγαπώ,
όλα όσα έχω.
Και μ’ αυτό θα μάθω να αντέχω.
Γιωτα Κλουτσουνη Παπαδάκη