Έτσι τελείωνε πάντα ο Αύγουστος
Έτσι τελείωνε πάντα ο Αύγουστος
αφήνοντας μια γεύση ανεκπλήρωτου , λες κι άν έφτανε ο χρόνος θα εκπληρώνονταν όλα, τα μισοτελειωμένα του καλοκαιριού .
Έτσι πάντα έλεγες , πως την επόμενη φορά , το άλλο καλοκαίρι , θα τα προλάβαινες όλα και περνούσαν οι μήνες μέχρι τον επόμενο Αύγουστο και πάνω στα «ατέλειωτα» έβαζες κι άλλα σε εκκρεμότητα …για τέλειωμα .
Μαζεύτηκαν πολλά , μέχρι που κατάλαβες πως όλα έμεναν εκεί για να μην τελειώσουν ποτέ, να μένουν έτσι παρατημένα, αφημένα, στις πλώρες και στις πρύμνες, στις ερημικές παραλίες , στα ρυάκια , στις απότομες κοφτές πλαγιές , στα ξέφωτα, για να τα τελειώσουν άλλοι που θα έρχονταν …κάτι σαν κληρονομιά .
Όλα έμεναν εκεί, το κόψιμο της πατούσας από τα βράχια , οι γρατζουνιές από τα βάτα, ο ιδρώτας που έμπαινε στα μάτια, η ερωτιάρα θάλασσα, ο ξαφνικός απρόσμενος έρωτας, το κάψιμο του ήλιου, το αποτύπωμα στην άμμο, η καντηλίτσα στο κατάρτι, η κούνια στη μάτσα, το αλάτι στο δέρμα, το απέραντο γαλάζιο .
Έτσι τελείωνε πάντα ο Αύγουστος,
δεν σ’ άφηνε να φύγεις .
Γιάννης Ποταμούσης