Εμείς οι δυο θα θέλαμε να είμαστε μαζί
Εμείς οι δύο, μάτια μου, θα θέλαμε να είμαστε μαζί. Το ξέρεις και το ξέρω. Όμως η ζωή είναι μια παρτίδα Monopoly κι όταν ρίχνεις τα ζάρια δεν ξέρεις ποτέ πού ακριβώς θα πατήσεις και τι θα μπορέσεις να αγοράσεις. Ένα παιχνίδι στρατηγικής τόσο απρόβλεπτο που κάποιος άλλος καθορίζει τις συνθήκες και εσύ δεν έχεις παρά να αποφασίσεις πώς θα τις διαχειριστείς.
Οι αποφάσεις μας είναι αυτές που μας έφτασαν ως εδώ. Και δεν ξέρω αν κατά βάθος ελπίζω να αλλάξει κάτι ή να μη σου ξαναμιλήσω ποτέ. Δεν ξέρω και δε θέλω και να μάθω. Αυτή τη στιγμή, μου φτάνει απλώς να μη στείλεις. Να μη μου στείλεις αν δεν ξέρεις το «γιατί», αν δεν έχεις κάτι να μου πεις.
Τόσα βράδια πέρασα ψιθυρίζοντας στον εαυτό μου «Ενεργός πριν από…», βράδια που άνοιγα το παράθυρο της συνομιλίας μας διαβάζοντας ξανά και ξανά τα τελευταία μηνύματα. Βράδια που απλώς υπέθετα πού μπορεί να τριγυρνάς και τι μπορεί να κάνεις, που έκανα σενάρια με το μυαλό μου χωρίς να πληκτρολογήσω ένα απλό μήνυμα και να σε ρωτήσω. Μας έφαγε ο εγωισμός βλέπεις…
Και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία; Ότι θα στείλεις κάποια στιγμή έτσι απλά, σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην ήσουν και εσύ που χάθηκες. Θα στείλεις αδιάφορα και θα μου χαλάσεις την ψυχολογία. Δε θα στείλεις από ενδιαφέρον, ούτε επειδή με σκεφτόσουν και δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Ένα καπρίτσιο σου θα είναι πάλι από αυτά στα οποία με έχεις συνηθίσει τώρα τελευταία. Όμως τότε δε θα χαρώ, δε θα μείνω με εκείνο το χαζό βλέμμα να χαζεύω το κινητό, θα είναι απλώς αδιάφορο. Γιατί τότε δε θα το περιμένω, δε θα σε περιμένω.
Κι εκεί που θα έχω κλείσει το κεφάλαιό σου μέσα στο κεφάλι μου και θα έχω πάει παρακάτω, εσύ θα επιστρέψεις. Μόνο που άπαξ και επιστρέψεις, μόνο ζημιά θα μου κάνεις. Mind control και λόγια στα οποία νομίζεις πως θα πιστέψω ξανά. Λόγια που ακόμα κι αν τα νιώθεις δε θα καταφέρεις να τα αποδείξεις ποτέ. Γιατί ποτέ ξανά δε θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μου η παρουσία σου. Είχαμε τη δική μας ευκαιρία και επιλέξαμε και οι δυο να μην την εκμεταλλευτούμε σωστά.
Πόσο περίεργο που τώρα πια προτιμώ να μη σε βλέπω. Μου αρέσει που δεν πρέπει να σε βλέπω. Εσένα που άλλοτε θα ευχόμουν όσο τίποτα άλλο να σε δω. Αν μπορείς να κάνεις κάτι για μένα τώρα πια, αυτό δεν είναι να είσαι δίπλα μου. Αυτό δεν το κατάφερες και ίσως να μην καταφέρεις ποτέ. Δε θα πω «καλύτερα, γιατί δε μου άξιζες», θα αρκεστώ όμως να πιστέψω πως κάποιος άλλος θα μπορέσει να δώσει κάτι παραπάνω.
Αν μπορείς να κάνεις κάτι για μένα τώρα πια, είναι να με αφήσεις να ξεχάσω. Να καταφέρω επιτέλους αν ποτέ σε δω μέσα στο πλήθος να μην καρφώσω επίμονα το βλέμμα μου πάνω σου και να περάσεις απαρατήρητος από μπροστά μου. Και όχι, δε θα ξεχάσω και μεταξύ μας ούτε κι εσύ θα ξεχάσεις. Ας κάνουμε όμως έστω ότι δε θυμόμαστε κι ας αφήσουμε μόνο τις ματιές μας να προδίδουν πως κάποτε ήμασταν κάτι παραπάνω από δυο ξένοι. Ας μπορεί μόνο η ένταση στην ατμόσφαιρα να μαρτυρήσει το όνειρο που αφήσαμε μισό…
Συντάκτης: Βασιλική Γουγούλα
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή