Οδύνη και τρομοκρατία
Ο θάνατος δεν έχει πρόσωπο
Ήταν 2 Αυγούστου 1980 ημέρα Σάββατο , γύρω στις 10:15, εγώ και η οικογένεια μου κατηφορίζαμε την Via Indipendenza με κατεύθυνση τον σιδηροδρομικό σταθμό της Bologna .
Από το σταθμό μας χώριζαν 100 – 150 μέτρα , περιμέναμε το πράσινο για να διασχίσουμε τη Λεωφόρο P. Pietramellara , εκείνη τη στιγμή έσκασε ο βόμβα , βούλωσαν τα αυτιά μας , ένα ζεστό καυτό κύμα μας έσπρωξε πίσω και ένας τρομακτικός θόρυβος μαζί με σκόνη μας τύλιξε .
Σκόνη που μύριζε αίμα , κομματιασμένη σάρκα και θάνατο .
Ο σταθμός εξαφανίστηκε , ο σταθμός του τραίνου δεν υπήρχε πια , ο σταθμός της Bologna δεν υπήρχε .
Μαζί του ταξίδευαν οι ψυχές 85 ανθρώπων , τις ένιωθες , τις έβλεπες , περνούσαν δίπλα μας , πάνω μας , μέσα μας , άλλοι 200 χαροπάλευαν , τραυματίες .
Η βόμβα είχε τοποθετηθεί στην υπόγεια διάβαση , κάτω από την αίθουσα αναμονής της β’ θέσης , εκεί που και εμείς , λόγω της ζεστής , θα περιμέναμε μέχρι να έρθει το τραίνο για Φλωρεντία.
Δεύτερη σκέψη δεν είχαμε και οι τέσσερις τρέξαμε προς τα ερείπια , μόνη σκέψη να βοηθήσουμε , να βοηθήσουμε όπως μπορούσαμε , ενώ η σκόνη , μαζί με μια περίεργη μυρωδιά από θάνατο , έμπαινε στα ρουθούνια μας .
«Ποτέ ξανά» το σύνθημα στη μεγάλη πανΙταλική διαδήλωση κι από τότε μέχρι εδώ το ίδιο μένει για όλες , ανεξαιρέτως , τις τρομοκρατικές ενέργειες και πράξεις …μόνο που το συνηθίσαμε .
Συνηθίσαμε πια να βλέπουμε τον θάνατο σε ανταπόκριση “live” .
Ο τυφλός θάνατος μπήκε στα σπίτια μας , στρογγυλόκατσε στην πολυθρόνα , στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση .
Αδιάφορα βλέπουμε και ξεχνάμε , σχεδόν αμέσως , κομμένα χέρια , πόδια , κεφάλια , μυαλά χυμένα , λίμνες από αίμα , δολοφονίες «live» .
Αλήθεια η «τρομοκρατία» , ποιον ωφελεί ?!!! ποιος την δημιουργεί ?!! ποιος την κινεί ?!!! στην εποχή που ξέρουν πότε , πού και πόσο κατουράμε ?!!!
Θλίψη , οργή , πίκρα , είναι οι λίγες λέξεις που δεν εκφράζουν τον πόνο για τις αδικοχαμένες ζωές .
Μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Αγγουλέ του Φώτη (φίλου και συγκρατούμενου του πατέρα μου στο Decamerè το ’44 στην Eritrea )
«τον ξέρωμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία» .-
Γιάννης Ποταμούσης
