Το κόκκινό μας…
” Όσα χρώματα κι αν δώσεις στα λόγια, το χρώμα της πράξης θα είναι πάντοτε ένα.
Το άλικο της καρδιάς! “
Ιωάννα Γκανέτσα, συγγραφέας.
Ο Έρωτας δεν θέλει τίτλο.
Το κόκκινο μας…
Φεύγεις…
Επιστρέφεις…
Έτσι απλά…
Βρίσκεις την πόρτα ανοιχτή και κόβεις βόλτες…
Στριφογυρίζεις γύρω από μένα, γύρω από σένα…
Και το γουστάρω όσο δεν φαντάζεσαι…
Και εσύ το γουστάρεις…
Όλο αυτό το συναισθηματικό μας αλισβερίσι δείχνει την οικειότητα που λίγοι “άγνωστοι” έχουν μεταξύ τους…
Εναλλάσσονται η σιγουριά με την αβεβαιότητα και όσο να’ναι του προσδίδει μια έξτρα γοητεία…
Όταν πλησιάζουμε επικίνδυνα κοντά ή απομακρυνόμαστε αρκετά ανάβουν λαμπάκια, σφυρίζουν σειρήνες να μας προειδοποιήσουν να μην ξεπεράσουμε τα όρια…
Τα όρια που εσύ βάζεις…
Εγώ όπως γνωρίζεις δεν έβαλα πότε όριο στον έρωτα…
Δεν τον φοβάμαι ούτε στο υπερβολικό του ούτε στο καθόλου του…
Στο μέτριο δεν μπορώ να συμβιβαστώ, στο χλιαρό…
Αν και με σένα το κάνω και αυτό…
Φοβάμαι όμως οτι θα το συνηθίσω…
Και δεν είναι κακή η συνήθεια για τους περισσότερους ανθρώπους…
Δεν τους ξεβολευει…
Απεναντίας…
Δημιουργεί μια ύπουλη εικονική ασφάλεια σαν να ξέρεις τα πάντα για τον άλλον και παύεις μετά να ρώτας, να ενδιαφέρεσαι, να μαθαίνεις…γιατί απλά έχεις την σιγουριά οτι τα ξέρεις όλα…
Και η ζωή κυλάει αθόρυβα χωρίς να αναρωτιόμαστε αν ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας άλλαξε μεγαλώνοντας, αν δημιούργησε καινούριες ανάγκες αν σιχάθηκε παλιές…
Την τρέμω αυτού του είδους την σιγουριά, την συνήθεια…
Την τρέμω γιατί μετά ακολουθεί η βαρεμάρα, το ξενέρωμα…
Και όσο και αν σ’αγαπώ δεν θα μπορούσα ποτέ να φυλακιστώ σε μια μονότονη κατάσταση…
Θα δραπέτευα με οποιοδήποτε κόστος και αν πλήρωνα…
Ακόμα και το να σε χάσω για πάντα…
Το μόνο που θέλω είναι να τριγυρίζω σαν ζουζούνι μέσα σου, να εξιτάρω το μυαλό σου, να σου δίνω φτερά για να πετάς…
Να σε ρωτάω για όσα επιθυμείς, να σε ανεβάζω όταν είσαι στα κάτω σου, να καθησυχάζω τους δαίμονες σου…
Να σου κάνω έρωτα όπως δεν σου έχουν κάνει ποτέ άλλοτε…
Να εκπληρώνω κάθε φαντασίωση σου…
Να σε μαθαίνω και να μαθαίνεις ξανά από την αρχή…
Για όλα αυτά λοιπόν, φεύγεις και επιστρέφεις…
Και κάπως έτσι βρισκόμαστε κάθε φορά να τεστάρουμε αντοχές, εγωισμούς, καύλα, όνειρα…
Σαν να παίζουμε τον έρωτα μας στη ρουλέτα..
Τον αφήνουμε στην τύχη…
Ποντάρουμε στη μπίλια και αν μας κάτσει έκατσε..
Ή στο άσπρο και όλα καλά ή στο μαύρο και όλα χάλια…
Και τελικά εμείς μωρό μου κολλήσαμε στο γκρι…
Στο χρώμα των άτολμων, της σιγουριάς, της συνήθειας…
Στην ουδέτερη ζώνη…
Το καλό είναι οτι είμαστε στην αρχή και έχουμε ακόμη πολλές μάρκες να ρισκάρουμε…
Οπότε κοίτα την επόμενη φορά που θα έρθεις να έχεις καλή έμπνευση επειδή είναι η σειρά σου να ποντάρεις…
Να θυμάσαι όμως μέχρι τότε πως το χρώμα το δικό μας δεν είναι το άσπρο ή το μαύρο…
Ούτε φυσικά το γκρι…
Το χρώμα μας είναι το κόκκινο…
Το κόκκινο του πάθους, το κόκκινο της φωτιάς…
Και αν είναι να καούμε μωρό μου από αυτόν τον έρωτα…
Ας το κάνουμε τουλάχιστον να αξίζει…
Νάνσυ Καρέλα
