Την πιο επαναστατική σου πράξη, την λένε έρωτα..

Μπουσουλάς, περπατάς, τρέχεις, ερωτεύεσαι, πέφτεις, σηκώνεσαι, ξαναερωτεύεσαι, σπας τα μούτρα σου κι αυτό συνεχίζεται μέχρι το τέλος.

Μην με ρωτάς όμως για ποιο τέλος σου μιλάω. Ξέρω ανθρώπους που στα 45 τους έχουν πεθάνει μέσα τους από καιρό και ξέχασαν να τους δώσουν το ειδοποιητήριο και ξέρω και κάτι -ήντα που τους κοιτάς και παρακαλάς κάποτε, όταν έρθει η ώρα να πατήσεις κι εσύ σε εκείνο το ηλικιακό κατώφλι, να τους μοιάσεις έστω και λίγο.

Είναι τελικά «εκείνος» η κινητήριος δύναμη για όλα;

Είναι η σκέψη του ο λόγος που θα σε βρει το ξημέρωμα κι ακόμα τα μάτια σου δεν θα κλείνουν;

Είναι όλα τα παράλογα, όλα τα «εγώ ποτέ δεν θα..» που τώρα τα καταπατάς γιατί; Γιατί ρε φίλε αυτός είναι ο έρωτας. Δεν χωράει σε κουτάκια, δεν μπαίνει σε γυάλα.

Δεν του ταιριάζουν τα μουντά χρώματα και οι ήρεμες θάλασσες.

Είναι οι πιο άγριες μέρες της ζωής σου. Κι οι πιο αληθινές. Γιατί αν δεν έχεις φάει τα μούτρα σου σε αυτό το σπορ, όλα τα «εγώ ποτέ» και τα «μα τι λες τώρα» που έχεις ξεστομίσει, προκαλούν ένα πονηρό μειδίαμα σε εκείνους που ξέρουν.

Είναι επανάσταση ο έρωτας σου λέω.. Μην περιμένεις να σου ζητήσει την άδεια για να σε σαρώσει.

Μην περιμένεις να έχει «φιλότιμο» επειδή εσύ μεγάλωσες comme il faut και μη μου άπτου.

Μην περιμένεις να σε ρωτήσει για τους κανόνες της ζωής σου προκειμένου να μπει.
Θα μπει.
Όπως θέλει.
Όταν θέλει και με τον τρόπο που θα θέλει.
Ο έρωτας είναι αρσενικό.
Δεν υποκύπτει, δεν χαρίζεται, δεν αγοράζεται, δεν τιμάται.

Ξέρει μόνο από γενναία συναισθήματα. Τα λίγα, τα περίπου και τα χλιαρά, τα αφήνει σε εκείνους που νομίζουν πως κάποτε, κάπου τον συνάντησαν..

Υπάρχει μόνο το τώρα, το παρόν κι ένα θέλω πιο μεγάλο και πιο βροντερό από κάθε πρέπει που χρειάστηκε κατά καιρούς να ανεχτείς.

Πηγή loveletters.gr