Κι αν δεν υπήρχαν οι άντρες, θα έπρεπε να τους εφεύρουμε..

Πάντως κορίτσια, εδώ που τα λέμε μεταξύ μας εάν δεν υπήρχαν οι άντρες θα έπρεπε να τους εφεύρουμε. Ο άντρας είναι αυτός που δίνει νόημα στην ύπαρξη μας και ας μην το παραδεχόμαστε. Όσο δυνατές και ανεξάρτητες και υπεράνω και αν είμαστε ο άντρας, αυτό το αρρενωπό και αλλοπρόσαλλο – ναι, ναι αλλοπρόσαλλο – πλάσμα είναι που κάνει τη διαφορά στη ζωή μας.

Και δεν αναφέρομαι στο θέμα του sex και της αναπαραγωγικής του ικανότητας που μας βοηθά να διαιωνίζουμε το σπάνιο ανθρώπινο είδος, γιατί η επιστήμη και η τεχνολογία όλο και κάποιο τρόπο θα έβρισκαν να τον αναπληρώσουμε και να τα βγάλουμε πέρα αν δεν τον είχαμε εύκαιρο.

Αλλού είναι η αξία του και εξηγώ: Σκεφθείτε να ζούσαμε σε έναν ροζ και αποκλειστικά κοριτσίστικο κόσμο που όλες μας θα χοροπηδούσαμε ευτυχισμένες και χαζοχαρούμενες, όπου θα καταλαβαίναμε απόλυτα η μία την άλλη, όπου θα τρώγαμε τον κουβά με την μερέντα, τα πιτογυρα και τις πίτσες χωρίς ενοχές και αγωνίες για τα περιττά κιλά και τις κυτταρίτιδες που θα φανούν στο κρεβάτι ή στην παραλία. Καταλαβαίνεται τι σημαίνει αυτό ε; διαπλάτυνση θυρών και παραθύρων στο σπίτι, ποδαράκι αξύριστο ωσάν του Βαμβακούλα (για όσες είστε και λίγο πιο παλιές), γιαγιαδέ βαμβακερά μπεζ ή λευκά εσώρουχα τεσσάρων τετάρτων να νιώθουμε και άνετα και φόρμα αθλητική διότι τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να καλύψει τα τετραγωνικά της σιλουέτας μας.

Έλα τώρα, το ξέρεις ότι έτσι θα ήμασταν, άσε τα «όχι, και δεν έχεις δίκιο». Σκεφτείτε επίσης να ζούσαμε σε έναν κόσμο φουλαρισμένο στις θηλυκές ορμόνες χωρίς να είχαμε λίγη ανδρική τεστοστερόνη να εκραγούμε επάνω της. Να είχαμε τα νεύρα μας και να μην ξέραμε που να τα ξεσπάσουμε. Να μην υπήρχε κάποιος να μας φταίει για τα πάντα και ας μη φταίει στην ουσία για τίποτα

Να μην είχαμε που να εξηγήσουμε τις 150 αποχρώσεις του μπορντοροδοκοκινι και να εκνευριστούμε που δεν καταλαβαίνει τις διαφορές ο θεός της αχρωματοψίας. Να μην είχαμε να γκρινιάζουμε στις κολλητές για τον άθλιο που δεν μας καταλαβαίνει. Που προτιμά το ποδόσφαιρο και τους φίλους του ο άχρηστος από το να κάτσει μαζί μας και να κάνουμε ζουζουνίσματα, αγαπούλες και γούτσου γούτσου στον καναπέ. Να μην υπήρχε κάποιος να μας κάνει να ζούμε όλη την ώρα με τις κεραίες μας τεντωμένες και την αγωνία μήπως μιλάει με άλλη στα social, μήπως μας απατάει με δυο και με τρεις και να ψάχνουμε like το like ή love το love ωιμέ ακόμα χειρότερα, να βρούμε την κατά φαντασίαν μας ερωμένη του με την οποία μας έχει στολίσει το κεφαλάκι.

Τι να λέει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος μπροστά στο δικό μας υπερσύγχρονο γυναικείο ένστικτο παύλα ραντάρ εξιχνίασης του «εγκλήματος». Όχι σκεφτείτε, να μην υπήρχε κάποιος να του ασκούμε τις κυκλοθυμικές μας τάσεις. Έλεγχος αυταρχικός και εξουσία από την μια και “δε πα να κάνεις ό, τι θες” από την άλλη. Ποιον θα τρελαίναμε κορίτσια, τους εαυτούς μας; Ε μα το σκέφτεστε τώρα, σκέτη πλήξη και αφόρητη μονοτονία ασυζητητί.

Ο άντρας επιτελεί κοινωνικό έργο, λειτούργημα κάνει σας λέω και ας μην του το αναγνωρίζουμε και ας του τη λέμε, και ας τον βρίζουμε, και ας του τα χώνουμε, και ας τον περνάμε τον μαμάκια, τον βουτυρομπεμπέ, τον αλήτη, τον άχρηστο, τον μαλάκα γενεές δεκατέσσερις. Αν δεν υπήρχε ο άντρας στα ψυχοθεραπευτήρια θα τα τρώγαμε τα ρημαδιά τα λεφτά μας κορίτσια.

Ενώ τώρα ολόκληρες κοσμετοβιομηχανίες συντηρούνται ακριβώς επειδή στη ζωή μας υπάρχει ο άντρας. Τι κομμωτήρια, τι καταστήματα καλλυντικών, τι έξυπνα καλσόν και μασαζοκολάν, τι δαντελένια και μεταξωτά εσώρουχα, τι κεριά και λέιζερ για αποτριχώσεις, τι ημιμόνιμα και τεχνητά νυχάκια σε χέρια και σε πόδια, τι βλεφαρίδα ψεύτικη που τη βλέπει το χελιδόνι από μακριά και έρχεται να κάνει φωλιά, τι spa και τι beaute ινστιτούτα, τι γυμναστήρια και διατροφολόγοι και σκέψου και άλλα.

Ζει κόσμος λέμε κορίτσια απ’ αυτόν τον αρσενικό πολυκυτταρικό οργανισμό με τα δύο κεφάλια που το ένα κινείται σε ευθεία γραμμή και το άλλο πάντα σε ανοδική – ποτέ και τα δύο ταυτόχρονα όμως και ευτυχώς γιατί δεν μας συμφέρει κιόλας! Πρέπει λέμε να του αρέσουμε του αρσενικού μας, και για να του αρέσουμε πρέπει να γίνουμε ομορφότερες και για να γίνουμε ομορφότερες πρέπει να κάνουμε τα ρεκτιφιέ μας, να αλλάξουμε λάστιχα, τσιμούχες και λάδια, να χτίσουμε κορμί και να φτιάξουμε πρόσωπο, να το κάνουμε το όχημα πρώτης κλάσης αγωνιστικό έτοιμο να τρέξει στις πίστες.

Πρέπει όμως ταυτόχρονα να καλλιεργήσουμε και την προσωπικότητά μας γιατί οφείλουμε να ξεχωρίζουμε από τον σωρό των γυναικών που τον περιτριγυρίζουν, είμαστε και πιο πολλές από τους άντρες βλέπεις πάνω σε τούτο τον πλανήτη, πρέπει λοιπόν να είμαστε καλλιεργημένες και έξυπνες για να κάνουμε εκείνο το κλικ το παραπάνω, να βγαίνει εκείνη η λάμπα του Κύρου Γρανάζη πάνω από το κεφαλάκι μας με το βελάκι «εγώ, εγώ εδώ είμαι». Και όχι μόνο αυτό, τα καψόνια που μας κάνει, οι πληγές που μας αφήνει η σχέση μας μαζί του μας δυναμώνουν και την ψυχή, μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις, να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε, να πονάμε και να μαθαίνουμε μόνες μας να γιατρευόμαστε.

Βλέπεις λοιπόν, γι’ αυτό σου λέω ο άντρας είναι το κίνητρο μας, υπάρχει στη ζωή μας για να βελτιωνόμαστε σώμα, πνεύμα και ψυχή. Με άλλα λόγια κορίτσια ο άντρας μας πάει μπροστά. Γι’ αυτό τον άντρα πρέπει να τον αγαπάμε και να τον εκτιμάμε και να του το δείχνουμε, όχι βέβαια και πάρα πολύ όπως κάνουμε συνήθως γιατί επαναπαύεται, μας παίρνει τον αέρα και χαλαρώνει και ξεθαρρεύει, και νομίζει ότι δένει και τον γάιδαρο του και μετά τον ψάχνουμε.

Πρέπει να τον έχουμε και λίγο σε εγρήγορση, να είναι λίγο στην τσίτα. Καρότο και μαστίγιο, ξέρουμε εμείς κορίτσια δε χρειάζεται να τα λέμε αυτά δημόσια και μας ακούνε οι άντρες. Ας το παραδεχτούμε όμως ότι όλα για έναν άντρα τα κάνουμε. Μαζί τους δεν κάνουμε και χώρια τους με τίποτα δεν θα μπορούσαμε.

Γι’ αυτό σας λέω εάν δεν υπήρχαν οι άντρες θα έπρεπε να τους εφεύρουμε αν και δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτό που θα κατασκευάζαμε τελικά θα ήταν τόσο καλό όσο το θείο δημιούργημα που τώρα απολαμβάνουμε.
Πηγή Loveletters.gr