ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ;

΄΄Ειν’ η ζωή μια θάλασσα και μείς καπεταναίοι λέει το λαϊκό άσμα και δίνει εκτός από την αλληγορική διάσταση της έννοιας ζωή και την πραγματική διάσταση της σκέψης μας και της απεραντοσύνης της έννοιας άνθρωπος.

Αν όντως η ζωή παρομοιάζεται με θάλασσα πως είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση να ναι αυτή ήρεμη , ιδανική και ξεκάθαρη, όταν η θάλασσα μ ένα ϕύσημα του ανέμου , ξεσηκώνεται , αλλάζει ,θυμώνει θολώνει και παρασύρει καράβια και βαρκούλες στη δίνη των Ωκεανών.

Γιατί ενώ η ψυχή μας είναι μια άβυσσος που διψά να μαθαίνει , να παθαίνει , να δοκιμάζεται , έχουμε επιλέξει να την βάζουμε σε καλούπια και στεγανά, θυσιάζοντας στο όνομα της ασϕάλειας τη ϕύση μας;; Πως οι οργανωμένες κοινωνίες έϕτασαν να ελέγχουν και να χειραγωγούν ολόκληρες μάζες και να  υποδεικνύουν το σωστό και ‘’άγιο;;. Αλίμονο αν παρεκκλίνεις απ το λογικό και το ηθικό. Οικογένεια, παιδιά, μονογαμία, τιμή και δόξα στους γονείς , δουλειά , υλικά αγαθά και αναμένω με τον θάνατο την υστεροϕημία μου για όλα αυτά. Αν παρεκκλίνεις από αυτό το μοτίβο της επιτακτικής προπαγάνδας συνοδεύεσαι στη ζωή σου με όμορϕες λέξεις αλλά με τόσο αρνητική χροιά δοσμένες. Άκληρος, μαγκούϕης ,γεροντοκόρη, άπιστος, ρεμάλι.

Τελικά όμως είναι οι λέξεις ή η ίδια η ανασϕάλεια του ανθρώπινου είδους που σαν Λερναία Ύδρα ΄΄γεννά΄΄ αμέτρητα κεϕάλια και πνίγει τα θέλω με την αγχόνη του ΄΄πρέπει΄΄.;

Αυτή η ατελείωτη πάλη μεταξύ του ΄΄θελω΄΄και του πρέπει τείνει να καταστρέϕει την ανθρώπινη αυτοτέλεια και να κάνει τον άνθρωπο να εξαρτά την ευτυχία του από τη  ευτυχία του άλλου .Ο ένας κινεί τα νήματα του άλλου σε μια απεγνωσμένη ανάγκη αποϕυγής της μοναξιάς και κατάκτησης της κοινωνικής αποδοχής. Και όταν τα θέλω έρχονται και κάνουν εμϕανή την παρουσία τους ξυπνώντας τα από ύπνο που θα ζήλευε και η ωραία κοιμωμένη, στην αρχή κάνεις ότι δεν ακούς. Εκείνα όμως συνεχίζουν επιτακτικά Δένεσαι στο κατάρτι για να αποϕύγεις τις σειρήνες , μάχεσαι να κάνεις μέσα σου το πρέπει ζωή , αλλά η μάχη είναι άνιση. Επιλέγεις. Ζεις. Μαθαίνεις, απογοητεύεσαι, ερωτεύεσαι. Έχεις την ελπίδα ότι δεν θα ξαναπαρασυρθείς…την ελπίδα … μα η ελπίδα είναι μόνο για τους απεγνωσμένους  , για τους εξουθενωμένους απ τη ζωή. Και όταν νικάς το πρέπει , εκεί είναι η ώρα να δεις ξεκάθαρα και να σκεϕτείς ότι το δικό σου θέλω , δεν έχει καμία σχέση με το θέλω του άλλου και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να του το ΄΄ϕορτώσεις΄΄. Είναι ασέβεια και χτύπημα κάτω από τη μέση να μάχεσαι για κάτι που ο άλλος αγνοεί και συ να θες να σε κατανοήσει. Η επιλογή είναι δική μας. Και εκεί σταματά. Ο ‘άλλος είναι εκεί γιατί ζείτε μία ζωή μαζί .Μαζί. Η ατομική σου επιλογή δεν τον συμπεριλαμβάνει. Και η ατομική του επιλογή δεν συμπεριλαμβάνει εσένα.

Η θάλασσα λοιπόν είναι ζωή και η ζωή θάλασσα και όταν ϕύγεις από το πλατσούρισμα της επιϕάνειας και μπεις στο βυθό ανακαλύπτεις έναν άλλο κόσμο , έναν κόσμο που εκτός από τα κοράλλια και τα μαργαριτάρια , έχει καρχαρίες και κρυϕά ρεύματα που σε παρασύρουν σε δύνες …. Και αν είσαι ο καπετάνιος της ζωής σου … θα θελες να δεις τι κρύβουν;

Β.Γ.Π