“Ασία του 21ου αιώνα“
Τον Ασιατικό κινηματογράϕο πολλοί τον γνωρίζουν, λίγοι τον παρακολουθούν και ακόμη λιγότεροι τον λατρεύουν. Οι περισσότεροι γνωρίζετε ή κάπου έχετε ξανακούσει το ονόμα Ακίρα Κουροσάβα, ίσως και να έχετε δει κάποια από τις ταινίες του. Ένα ιερό τέρας του παγκόσμιου κινηματογράϕου, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης (ο οποίος απεβίωσε το 1998) μαζί με μία πλειάδα Ασιατών κινηματογραϕιστών αποτελούν διαϕήμιση του Ασιατικού σινεμά ακόμη και σήμερα.
Ένας βετεράνος των μυστικών υπηρεσιών με εξαιρετικές ικανότητες καλείται να προστατεύσει τη μικρή σε ηλικία γειτόνισσα του από ένα κύκλωμα μαϕίας… Το έχουμε ξαναδεί το σενάριο πολλές ϕορές. Η ταινία όχι αδίκως θυμίζει το αξεπέραστο Leon (1994) του Luc Besson και το Man Of Fire (2004) του Tony Scott, είναι όμως εξαιρετικά γυρισμένη, με καταιγιστικό ρυθμό και αρκετά πιο αιματηρή. Μία δραματική περιπέτεια.
Αν μπορέσουμε με κάποιο τρόπο στο μέλλον να μετρήσουμε την έννοια δράση-ξύλο σε μία ταινία τα The Raid θα αποτελούν την κλίμακα. Θα μπορούσαμε να λέμε από το 1 εώς το 10 πόσο Raid είναι μία ταινία. Δεν είχα πολλές προσδοκίες, Ινδονησιακής παραγωγής σκηνοθετημένα από τον Ουαλό Gareth Evans. Πόσο λάθος ήμουνα! Από το πρώτο σχεδόν λεπτό μέχρι και το τελευταίο και οι δύο ταινίες είναι ασταμάτητες, ξύλο, πιστολίδι, μαχαίρια, τσεκούρια, καρέκλες, τοίχοι να σπάνε, αίμα και ότι άλλο μπορεί να ϕανταστεί κανείς. Από τις πιο δυνατές ταινίες δράσεις των τελευταίων χρόνων και όχι μόνο.
Τα πολλά λόγια είναι ϕτώχια αλλά στη περίπτωση του Chan-wook Park θα μπορούσαμε να γράϕουμε τόμους για τις εξαιρετικές ταινίες του και το ϕανατικό κοινό που έχει σαν σκηνοθέτης. Για όποιον δεν έχει δει το Oldboy να πούμε ότι αποτελεί μία ταινία ορόσημο όχι μόνο του Ασιατικού αλλά του παγκοσμίου κινηματογράϕου γενικότερα. Ένας οικογενειάρχης χωρίς προϕανή λόγο απαγάγετε και ϕυλακίζεται για 15 χρόνια σε ένα δωμάτιο. Απελευθερώνεται και σε πέντε μέρες καλείται να βρει τον υπαίτιο της μαρτυρικής ϕυλάκισής του. Η απόλυτη ταινία εκδίκησης και κάθαρσης. Εξαιρετική σε όλους τους τομείς. Ένα κινηματογραϕικό διαμάντι και ένας από τους λόγους για τους οποίους το Κορεάτικο σινεμά βρίσκεται σε τόσο περίοπτη θέση.
Αυστηρά για ενήλικες. Στο στόχαστρο ενός ψυχοπαθή δολοϕόνου ο οποίος κατακρεουργεί τα θύματά του βρίσκεται η γυναίκα ενός πράκτορα. Θολωμένος από την οργή και τον πόνο της απώλειάς του ο αστυνομικός παίρνει το νόμο στα χέρια του με μοναδικό σκοπό την εκδίκηση με κάθε κόστος. Μία ταινία σεμινάριο για το πώς πρέπει να είναι τα αστυνομικά θρίλερ με σκηνές που σοκάρουν και τον πιο έμπειρο σινεϕίλ. Άλλο ένα βίαιο κομψοτέχνημα του Jee-woon Kim.
Ένας πρώην αστυνομικός ο οποίος πλέον εκδίδει γυναίκες αναγκάζεται να θυμηθεί την ιδιότητα του ως ντεντέκτιβ στην προσπάθεια να εντοπίσει κάποιες από αυτές οι οποίες εξαϕανίστηκαν μυστηριωδώς. Η ταινία δεν χάνει το ρυθμό της ούτε για μία στιγμή, ένα τραινάκι του λούνα πάρκ με προορισμό… Καλύτερα δείτε το. Επίσης δείτε το The Wailling (2016) του ίδιου σκηνοθέτη.
Ο Takeshi Kitano σε άλλη μία ταινία του σεναριογραϕεί, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. Το Zatoichi είναι μία όμορϕη παραγωγή, λίγο απ’όλα και όχι για όλα τα γούστα. Δράση, βία και κωμωδία συνδυάζονται και γίνονται ένα συνονθύλευμα δύο ωρών.
Τα δημιουργήματα του Κιμ Κι Ντούκ έχουν στην πλειοψηϕία των περιπτώσεων ελάχιστους διαλόγους, η άριστη ϕωτογραϕία και σκηνοθεσία τα λένε όλα. Έτσι και εδώ ένα σχετικά απλό σενάριο βρίσκει έδαϕος και ανθίζει στα χέρια ενός μοναδικού σκηνοθέτη. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι αρκετά ιδιόρρυθμο που σπάνια ανταλλάσσουν κουβέντα μεταξύ τους σε όλη την ταινία αλλά με μία απίστευτη χημεία. Πολλές οι υποψηϕιότητες, πολλά και τα βραβεία και όχι άδικα. Να δείτε επίσης το εξαιρετικό Άνοιξη, καλοκαίρι, ϕθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη (2003)
Αναμϕίβολα πολλοί θα γνωρίζουμε τη συγκεκριμένη ταινία από την μουσική επένδυση της και μόνο. Ένα ϕουτουριστικό δραματικό ρομάντζο. Παρόν και παρελθόν γίνονται ένα ενώ το μέλλον συχνά χρησιμοποιείτε ως ερμηνεία του παρελθόντος. Παρομοίου στυλ και ποιότητας το λίγο πιο κωμικό Chungking Express (1994) και το αρκετά πιο δραματικό αριστούργημα In the mood for Love (2000).
Το 10 το καλό δε θα μπορούσε να είναι άλλη ταινία. Όχι γιατί είναι καλύτερη από τις υπόλοιπες της λίστας μας. Για την ακρίβεια ίσως να είναι η χειρότερη σε σκηνοθεσία, σεναριακές τρύπες, κακοτεχνίες, παραλογισμό. Είναι όμως η πιο ‘pop-corn’ από όλες με διαϕορά. Η ταινία λόγω της οποίας γεννήθηκαν τα Hunger Games (παρόμοιας ϕιλοσοϕίας) τα οποία όμως μπροστά της ϕαίνονται σαν κουταβάκια δίπλα σε λύκο. 42 γυμνασιόπαιδα με όπλα τηγάνια, μαχαίρια, τσεκούρια, σπαθιά, αυτόματα όπλα (ότι τύχει στο καθένα) σκοτώνονται μεταξύ τους με σκοπό την επιβίωση μόνο ενός. Δειλία, θάρρος, συμμαχίες, έχθρες, προδοσίες, αυτοθυσίες, έρωτες και σχεδόν κάθε μορϕής αντίδραση κακομαθημένων και μη εϕήβων λαμβάνει χώρα σε ένα βίαιο καρτουνίστικο αιματοκύλισμα
Πάνος Γκιάτας
