Η προσιτή πολυτέλεια της Κίνας. Μύθος ή πραγματικότητα
VERSACE, GUCCI, LUIS VUITTON, ARMANI, και μία ατέλειωτη σειρά των μεγαλύτερων οίκων μόδας του κόσμου, τόσο κοντά σου και τόσο προσιτά που φαντάζει ουτοπία.
Στη δεκαετία του 90 καθώς όλη η Ελλάδα ζούσε στον φρενήρη ρυθμό των ατελείωτων θαλασσοδανείων και της πλασματικής ευμάρειας , τα τεράστια logo των επωνύμων εταιριών ,έκαναν θρασύτατα την εμφάνισή τους εκτοπίζοντας τις μίζερες ελληνικές βιοτεχνίες οι οποίες με τη σειρά τους βρέθηκαν στη χώρα του «ποτέ ποτέ» με αναρίθμητες για τη μετέπειτα πορεία της οικονομίας μας συνέπειες.
Η ανάγκη της επίδειξης πλούτου και χλιδής , μετέτρεπαν τους έλληνες σε wannabe μοντέλα του εξωτερικού υιοθετώντας τη θεωρία του ‘’the bigger , the better’, φορώντας ρούχα όπου υποχρεωτικά ανέγραφαν το όνομα του σχεδιαστή ή της φίρμας με τεράστια γράμματα. Η καταξίωση ήταν αυτονόητη άμα τη εμφανίσει σου σε γνωστά clubs,με φιρμάτο ρούχο και ανάλογο ύφος.
Η δεκαετία του 90 πέρασε , ο κρότος που άφησε μαζί μ αυτή του 200 0 , ‘ήταν εκκωφαντικός και ξαφνικά επιστρέφουμε στην απλότητα , στην πάταξη και ενοχοποίηση της χλιδής λέγοντας τρεις φορές από μέσα μας ‘’απεταξάμην τω Σατανά’’ και το φτηνό γίνεται αποδεκτό. Η μόδα όμως προχωρά , το internet προβάλλει προκλητικά τις τάσεις της και οι γυναίκες ξεροσταλιάζουν μπροστά σε μια οθόνη ψάχνοντας προσφορές για φτηνά Louboutin και second hand Gucci.Και τότε να !Η κινέζικη βιομηχανία έχει τη λύση . Απομιμήσεις πολλές φορές πολύ προσεγμένες που σου φέρνουν τα Loyboutin στην πόρτα σου , με τον ίδιο κόκκινο πάτο που βλέπεις σε όλα τα μοντέλα και ναι πολύ θα τα θελες.
Ανοίγεις το κουτί και η χαρακτηριστική μυρωδιά του πλαστικού σε ξυπνά απ Το όνειρο .Είναι άραγε η απομίμηση η θεμιτή αποπλάνηση του μυαλού της μέσης ελληνίδας shopper που προσδοκά την θέση της στον ονειρικό κόσμο της μόδας ή μήπως είναι η ασυνείδητα αθέμιτη προσπάθεια κατακερματισμού της παγκόσμιας βιομηχανίας της ένδυσης και υπόδησης και η τάση του εξευτελισμού του πραγματικού γούστου.
Πόση αλήθεια είναι η χαρά της απομίμησης και πόση η κεκαλυμμένη μιζέρια του ‘’δεύτερου’’, ‘όταν κι αν ακόμα μόνο εσύ ο ίδιος γνωρίζεις ότι πρόκειται για ιμιτασιόν. Η γυναικεία ματαιοδοξία κάποιες φορές «θάβεται» κάτω από το πέπλο μίας αχνής αντίληψης ότι «είμαι και εγώ στον μαγικό κόσμο της μόδας» .
Και αν ακόμα γυρίζω εξουθενωμένη μετά από ένα 12ωρο στο σπίτι από μια απελπιστικά ίδια μέρα στη δουλειά , ίσως η fake Hermes τσάντα μου , με αποζημιώσει. Και αν ακόμα η εντοιχισμένη ντουλάπα στο δυάρι μου είναι γεμάτη από fake πολυτέλεια είναι αυτό που θα με κάνει χαρούμενη ή πάντα θα κρυφοκοιτάζω του λογαριασμούς των fashion bloggers και θα αναστενάζω στη θέα της θεάς Μόδας;I swear on Chanel. I don’t have a clue.
Β.Γ.Π
