Ήταν εκείνο το βράδυ στο τελευταίο σφύριγμα,
Ήταν εκείνο το βράδυ στο τελευταίο σφύριγμα,
όταν και οι δύο βρήκαμε ότι θέλαμε για να ξεφύγουμε απ’ εδώ
Αν μπορούσαμε να ζήσουμε μια τέτοια κόλαση αυτό το βράδυ …
Όχι δεν ήμασταν πέτρινα στρατιωτάκια των γραμμάτων που πήγαμε ακολουθώντας τη γραμμή
Ήμασταν ντόπιοι από πέτρινα σπήλαια και η φωτιά έκαιγε μέσα μας για μάθηση
Ίσως ήταν εκεί η τύχη μας να γίνουμε σάρκα στις ύαινες του συστήματος ζωγραφίζοντας τον ουρανό με τα δάχτυλά μας …
Πήραμε τη ζωή στα χέρια μας υπακούοντας για μία ζωή στα πρέπει των άλλων.
Φορέσαμε το φως των νιάτων μας δίνοντάς μας για σημαία το δέρμα και την ψυχή μας
Υπήρχαν μόνο κράμπες, μουδιάσματα και πληγές ανάμεσα στις φωνές
μέχρι να φωνάξουμε ελευθερία σήμερα ίσως για ένα αύριο καλύτερο ..
Κάρβουνο μύρισε στο σώμα μας και πάγωσαν όλοι οι νευρώνες προκαλώντας το σκοτάδι για όλα αυτά που παλεύαμε …
Όσο ανεβαίνουμε τόσο τα άπληστα χέρια μας πλησίαζαν μια θέση ,μια πρωτιά ,θέλοντας να μπουν μπροστά και θάβοντας κάθε ιδέα μας
Ανατρέπαμε το μίσος και το θυμό που κατακλυζόταν από τις φωνές και τις φλόγες για να διακηρύσσουμε τον εαυτό μας ελευθερωμένους ελευθερωτές και εραστές της δημοκρατίας που χαθήκαν στην προσφορά για μια αγνή πίστη
Ανοίξανε το κανάλι των ιδεών απότομα και επίπονα και όλοι το χρήμα κυνηγούσαν και την δόξα των άδοξων νεκρών
Πέθαναν χέρι χέρι μέσα στην άκομψη ζωή, νεκροί, ζωντανοί όλοι χαμένοι
Μα μόνο οι βολεμένοι εμείνανε ζωντανοί!!
Ευλογημένη η πανσέληνος και οι εθισμένοι στην ελευθερία έστησαν τη ζωή σου σε αυτό το μαύρο χορό …
Η ελευθερία η δική μας κόστισε πολύ ακριβά
Κι ας ήμασταν οι σκοτεινοί εραστές της που κατοικούσαμε μέσα στο σύνολο ψάχνοντας για μια θέση στον πρωινό Ήλιο
Απορρίφθηκε η ελευθερία για όλους
Μόνο για τους λίγους και τους εκλεκτούς και τα φιλιά μας δαγκώνοντας την ψυχή έσβησαν ξανά μέσα σε τέσσερις τοίχους
Ανθεκτικά τα χέρια μας και το στόμα μας σφραγισμένο να μην δαγκώνουν από πείνα
Έσβησαν την ελευθερία μέσα στη σφοδρή επιθυμία τους
Και όσο μας ρίχνουν δηλητήριο τόσο γλείφουμε σαν διψασμένοι και τρελοί
Τα σώματά μας ανασυστήθηκαν στον χρόνο
Αναταράχτηκαν σαν μια δαιμονισμένη ύαινα που ψάχνει για τροφή
Πήγαμε οι τρελοί και ψάχναμε ελευθερία μέσα στη ζούγκλα των θηρίων και τα θηρία ήταν μέσα στο σπίτι μας
Κάθε σήμερα όμως ξέρω ότι θα πεθαίνουμε, για όλα αυτά που πολεμήσαμε
Το πνεύμα μας έμεινε νεκρό στο αιώνιο συναίσθημα για παιδεία, ελευθερία και η σάρκα μας παλεύει
ανάμεσα στα μεγάλα επώνυμα για πάντα εις των πάντων
Αμήν.
17-11-19
Κωνσταντίνος Μήλιος (Kostantinos Milios)
