ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΟ ΦΩΣ

Δεν υπάρχει αιώνια νύχτα. Το σκοτάδι δεν είναι αθάνατο. Ευτυχώς.

Σκοτάδι. Πόσα φέρνεις εσύ… Λίγα τα καλά σου. Σπάνια κρύβεις την ασχήμια που δεν θέλουμε να δούμε. Σπάνια ωραιοποιείς έστω και για λίγο, το άσχημο που θα καταδείξει μετά μοιραία, το φως της αυγής. Συνήθως κρύβεις επιμελώς, την ασχήμια που όλοι θέλουμε να δούμε για να την αποφύγουμε. Κάτω από το πονηρό πέπλο σου, κρύβεις όλα αυτά που απευχόμαστε και τα πετάς στο διάβα μας, σαν αόρατες μπανόφλουδες. Πόσο λυπάσαι κάθε φορά που – έστω και τυχαία – τις αποφεύγουμε… Πόσο χαίρεσαι όταν τις πατάμε και γλιστράμε πέφτοντας με γδούπο που αντηχεί…
Πόσο ένοχο είσαι, για πόσα… Ναι εσύ…

Μα… εσύ που τα ξέρεις όλα τάχα μου, δεν ξέρεις ότι κρατάς λίγες ώρες μόνο? Γιατί το κάνεις αυτό? Δεν ξέρεις πως ότι κρύψεις και ότι κάνεις στα μουλωχτά, μετά από λίγες ώρες θα φανεί, στο φως που θα έρθει? Προτιμάς την ταπεινωτική ήττα που πάντα ακολουθεί την αυγή, με αντάλλαγμα μία όψιμη ικανοποίηση σου? Από που αντλείς τόση πίστη, ότι θα σβήσεις τον ήλιο και όλα θα παραμείνουν κάτω από το μαύρο σου? Μα… είσαι τόσο αφελές ή τόσο ανόητο?!
Τι έμεινε κρυφό για πάντα? Τίποτα! Ποιό ψέμα φόρεσε τη μάσκα της αλήθειας και την κράτησε επ’άπειρον? Κανένα!

Το φως είναι κατήγορος και δικαστής συνάμα. Ξέρει, κατηγορεί και αποφασίζει μαζί. Όλα σε ένα, κάτω από μία θεία ισορροπία. Το φως δεν έκανε λάθος ποτέ. Το φως είναι πάντα εκεί που πρέπει. Στη θέση του. Απλά περιμένει την ώρα του, να πιάσει βάρδια. Δεν πιάνει βάρδια ποτέ νωρίτερα, ποτέ αργότερα. Δεν παίρνει πρόωρα τη θέση κανενός, αλλά και δεν την παραχωρεί. Πάντα στην ώρα του. Πάντα εκεί, χωρίς ρεπό, χωρίς σκασιαρχεία, χωρίς άδειες καλοκαιρινές. Στην ώρα του, στη θέση του, να κάνει τη δουλειά του. Να φωτίσει. Να αποκαλύψει το κάθε τι, στο μέγεθος του, στο σχήμα του, στη παραμικρή λεπτομέρεια του.
Γι’αυτό το φως το έχουμε και ως συνώνυμο της ελπίδας. Σωστά. Έχουν συγγένεια άλλωστε.

Το Φως είναι αδελφός του Ήλιου, της Δικαιοσύνης και της Ελπίδας. Και τα 4 αυτά αδέλφια, είναι παιδιά της θεάς Νέμεσης. Και δεν τσακώθηκαν μεταξύ τους, ποτέ. Πάντοτε αγαπημένα, έκαναν σωστά, αυτό που έπρεπε και όταν έπρεπε… Πάντοτε. Άκου με που σου λέω. Άκου με και να θυμάσαι αυτά τα λόγια στις δύσκολες στιγμές, για να παίρνεις κουράγιο.

Και αν εσένα που έχεις φως μέσα σου, το σκοτάδι της νύχτας σε ενοχλεί μιά φορά, ξέρω ότι το σκοτάδι της ψυχής κάποιων ανθρώπων, σε ενοχλεί χίλιες. Δίκιο έχεις. Σε νιώθω. Κουράγιο όμως. Μην απογοητεύεσαι. Κρατάει λίγο φίλε μου. Σε λίγο πάλι ξημερώνει. Όλα θα φωτίσουν ξανά. Όλα θα φτιάξουν.

Μη ξεχνάς ότι η γη γυρίζει. Ασταμάτητα. Σαν παλιά ξύλινη σχολική υδρόγειος, που την περιστρέφουν συνεχώς, μικρά σκανδαλιάρικα δαχτυλάκια και σταματημό δεν έχει. Αυτά τα σκανδαλιάρικα δαχτυλάκια, είναι της ζωής φίλε μου. Και δεν θα αφήσουν τη γη να σταματήσει ποτέ… Μην ανησυχείς.

Να θυμάσαι, πως όταν είσαι χωμένος βαθιά μέσα στο πνιγηρό σκοτάδι, το φως είναι στην απέναντι πλευρά της υδρογείου και σου’ρχεται. Λίγο υπομονή μόνο. Θα έρθει. Κάνε λίγο υπομονή, όπως κάνουν υπομονή και αυτοί της απέναντι πλευράς, όταν έχεις το φως στη μεριά σου.

Να μη στεναχωριέσαι όταν σε πνίγει το σκοτάδι. Να χαίρεσαι που το σκοτάδι δεν κατοικεί στην ψυχή σου. Να χαίρεσαι που έχεις ήλιο μέσα σου.
Αλίμονο σε αυτούς που έχουν σκοτεινές ψυχές. Που κυβερνούνται από νύχτες αξημέρωτες. Να μην θυμώνεις μαζί τους. Να τους λυπάσαι τους σκοταδόψυχους. Δυστυχισμένα πλάσματα είναι που δεν ζουν. Να μην σου πω, ότι δεν γεννήθηκαν ποτέ καν. Απλά είναι περαστικοί από αυτή τη ζωή, μέσα από έναν μίζερο και δύστυχο διάβα και όταν περάσουν… και όταν φθάσουν στο τέρμα τους… δεν θα τους θυμάται κανείς. Θα θαφτούν βαθιά μέσα στο πικρό χώμα της λήθης.
Εσένα όμως, εσένα που έχεις ήλιο μέσα σου, εσένα που σε κυριεύει το φως, δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ.

Μη χάνεις την ελπίδα σου. Το σκοτάδι πολλές φορές κερδίζει μάχες. Τον πόλεμο όμως, τον κερδίζει πάντα το φως.

Μία όμορφη και φωτεινή εβδομάδα, για όλους μας.
Γιώργος Τοψης

(Αυτή την ωραιότατη φωτό, την τράβηξα την περασμένη εβδομάδα, πετώντας από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα. Όλοι οι επιβάτες της δεξιάς πλευράς, είχαν καρφώσει τα κινητά τους στα παράθυρα. Στο έδαφος πυκνή αδιαπέραστη συννεφιά που τα είχε σκοτεινιάσει όλα από το μεσημέρι και από πάνω αυτό… ένας πεντακάθαρος ουρανός που βαφόταν από τον ήλιο)