Πόσα “δεν αντέχω” σου, τελικά, τα άντεξες όλα ένα προς ένα ρε μάγκα;

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Φίλε!
Σε εσένα μιλώ απόψε.
Σε εσένα που έχεις σκύψει το κεφάλι, που νιώθεις μόνος, που πονάει η ψυχούλα σου και που μετράς επίμονα τις ήττες σου, μια προς μια.
Σε εσένα ρε μιλάω, που κουράστηκες λες, που έχεις αφήσει κάτω τα όπλα κι έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Σήκω!
Ναι, σε εσένα το λέω, τι με κοιτάς σαν χάνος; Σήκω όρθιος και κράτα ψηλά το κεφάλι!
Πέταξε μακριά αυτήν την γαμημένη απελπισία που έχεις πάνω σου, θάψε βαθιά την ηλίθια απογοήτευση που σε έχει πλημμυρίσει και πήγαινε στάσου μπροστά στον καθρέφτη σου, τώρα όμως!
Για σκάσε ένα χαμόγελο…
Χα, το είδες;
Καλύτερος είσαι έτσι, πολύ πιο όμορφος δείχνεις!

Τώρα, ξεκίνα να σου μιλάς, ξεκίνα να μιλάς στον εαυτό σου.
Και μη φοβάσαι, κανένας δεν θα σε πει τρελό για αυτό σου τον μονόλογο, γιατί στο τέλος αυτής της κουβέντας σου, να είσαι βέβαιος, πως δυνατό θα σε πούνε. Άκου με που σου λέω!
Στο τέλος αυτής της κουβέντας με τον εαυτό σου, θα τρομάξεις κι εσύ ο ίδιος με το πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου.
Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος φίλε μου, θεριό ανήμερο είναι ο άνθρωπος, ένας μικρός θεός, που πολλές φορές όμως το ξεχνάει, είναι αυτό που λέγεται άνθρωπός!
Λυγίζει και νομίζει ότι θα σπάσει ώρες ώρες, μα στο τέλος, δεν σπάει.
Πιάνει πάτους και βουλιάζει, όμως αν δεν πιάσεις πρώτα πάτους αδερφέ, κορυφές ποτέ δεν θα δεις, να το θυμάσαι!
Νομίζει πως χάνεται, πως σε λαβύρινθο έχει μπλέξει, όμως πάντα, μα πάντα, την βρίσκει την έξοδο.
Αυτομισιέται ο άνθρωπος, μα κι αυτό αγάπη είναι, αν το καλοσκεφτείς.
Αυτοτιμωρείται, για να πάρει δύναμη, για να μάθει και για να βρει τις άκρες του.
Μπλέκεται, μπερδεύεται, τα θαλασσώνει, τα κάνει μαντάρα, μα κι αυτό είναι άνθρωπος.
Προδίδεται, πληγώνεται, πονάει, γιατί αυτή είναι η φύση του, γιατί έτσι είναι η φτιαξιά του.
Βρίσκει μπροστά του εμπόδια που απροσπέλαστα μοιάζουν, όμως πάντοτε πίσω τα αφήνει και προχωράει μπροστά!

Αναρωτήσου λοιπόν και σκέψου συνάμα, μικρέ ξεχασιάρη Θεέ.
Εσύ, ποσά δεν γίνεται έχεις πει, που τελικά όμως γίνανε;
Και πόσα δεν μπορώ σου, εντέλει τα μπόρεσες όλα;
Πόσα δεν αντέχω σου, “αναπάντεχα” τα άντεξες;
Πόσες “στραβές” που σου κάτσανε, τις ίσιωσες και πόσες νίκες έχεις καταγράψει;
Σε πόσες μάχες στη ζωή σαν λεβέντης πολέμησες;

Πες ρε!
Πόσα αποκλείεται δεν αποκλείστηκαν, πόσα με τίποτα και ποσά ποτέ έχεις ακυρώσει;
Πόσα σκοτάδια σου φώτισες μέχρι σήμερα και πόσους φόβους εξόντωσες;
Πόσες φορές σε πνίξανε δάκρυα, που τελικά γίνανε λύτρωση;
Πόσους χαμούς σου τους ξεπέρασες όρθιος;
Πόσες πληγές σου τις γιάτρεψες και πόσες φορές σε καμάρωσες;
Πόσα γαμώτο και πόσα ανάθεμα τα άφησες πίσω σου και το βήμα σου άνοιξες;

Είναι πάρα πολλά ε;
Το ξέρω ρε φίλε!
Εγώ το ξέρω, εσύ το ξεχνάς βλάκα μου και δεν κάνεις καλά, εσύ μοναχός σου αφήνεις την θλίψη σου να σε πάρει από κάτω και δεν κάνεις καθόλου καλά.

Δες έναν Αύγουστο υπέροχο που κάνει εκεί έξω αυτή την στιγμή.
Δες κάτι βράδια απίστευτα που σε καλούν να τα ζήσεις.
Δες το χαμόγελο ποσό πολύ σου πηγαίνει και πάψε ρε φίλε, γιατί με θυμώνεις, να ζεις με σκυφτό το κεφάλι.
Πίστεψε στον εαυτός σου και πες, εαυτέ μου σ΄ αγαπάω πολύ.
Πίστεψε στην αστείρευτη δύναμη που έχει η ψυχή σου κι αν καμιά φορά κάνεις λάθη, πες, δεν πειράζει.
Πίστεψε στα αύριο που έρχονται, στα δικά σου τα αύριο και πες, εγώ όλα τα αύριο θα τα κάμω καλύτερα.

Σήκω όρθιος ρε γαμώτο σου λέω και παρ΄το επιτέλους χαμπάρι, πως δεν είσαι ούτε αδύναμος, ούτε μόνος σου είσαι.
Έχεις εσένα κι αυτό από μόνο του, φτάνει και περισσεύει!
Γιατί αν χάσεις εσένα, αν την δύναμη σου την χάσεις, μονάχα τότε χάνεσαι φίλε μου!

Loveletters.gr