Δημήτρης Τσικούρας”ο ηθοποιός πρέπει να βγάζει την αλήθεια του στη σκηνή”

Ο Δημήτρης Τσικούρας μίλησε στο statusvoice.gr λίγο πριν την πρεμιέρα του θεσσαλικού θεάτρου”Από το γάμο …στο διαζύγιο;”για την παράσταση,για τους ρόλους που υποδύεται και για την μεγάλη του αγάπη το θέατρο.

«Από το γάμο στο διαζύγιο;»Δύο μονόπρακτα.Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της παράστασης;

Το κεντρικό θέμα της παράστασης αλλά και γενικότερα των έργων του Ζωρζ Φευντώ ανήκουν στην κατηγορία της κωμικής φάρσας, αυτό σημαίνει ότι οι  παρεξηγήσεις βρίσκονται σε κατάσταση αποθέωσης, και μάλιστα με επίκεντρο τις συζυγικές παρεξηγήσεις. Από μία απλή λέξη ή συνθήκη ξεσπάει μία καταιγίδα συγκρούσεων με το χιούμορ να κυριαρχεί από την μία ατάκα στην άλλη.

Η παράσταση με έναν εξαιρετικό θίασο οργανώνεται γύρω από έναν καταιγιστικό Ρυθμό χιούμορ, μουσικής, χορογραφίας.Μιληστε μας για τους συντελεστές της παράστασης

Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη – σκηνοθεσία, Κώστας Αποστολάκης, Ευγενία Δημητροπούλου, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ειρήνη Κουτρουμάνου – ηθοποιοί, Νικολίνα Καραθύμιου – βοηθός σκηνοθέτη, Σταματία Καγκελάρη – β΄βοηθός σκηνοθέτη, Μαρία Παπαδοπούλου – σκηνικά/κοστούμια, Κικη Μπάκα – κίνηση, Κώστας Νικολόπουλος – πρωτότυπη μουσική, Μάκης Τριανταφύλλου – φωτισμοί. Ό,τι και να πω γι αυτούς τους ανθρώπους είναι πραγματικά λίγο, τους ευχαριστώ που βρέθηκαν στη ζωή μου και που με έχουν αγκαλιάσει με αυτόν τον τρόπο.

Θεσσαλικό θέατρο,μιλήστε μας για αυτή τη συνεργασία.
Έχω την χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι για δεύτερη φορά με το Θεσσαλικό Θέατρο, η πρώτη ήταν στην πρώτη απόπειρα του Θεάτρου να εντάξει στο πρόγραμμά του Πειραματική σκηνή, με το έργο «Υπό Έλεγχο» του Φρ. Σοντάγκ σε σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά τους μήνες Μάρτιος-Μάιος  2018 και τώρα με την καλοκαιρινή του παραγωγή για φέτος με το έργο «Από τον γάμο στο διαζύγιο» του Ζωρζ Φευντώ σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη. Είναι ωραίο πράγμα να νιώθεις ότι ο τόπος σου σε δέχεται με τέτοιον τρόπο κι το ίδιο ωραίο να συνεργάζεσαι με τόσο αξιόλογους ανθρώπους. Εύχομαι το Θεσσαλικό Θέατρο να έχει πάντα επιτυχίες.

Πρεμιέρα στο κηποθέατρο Αλκαζάρ 1 και 2 Ιουλιου και μετα περιοδεία.Ποσο κουραστικές είναι για σας οι περιοδείες;

Για εμένα προσωπικά είναι η πρώτη μου περιοδεία κι έχω πολύ μεγάλη περιέργεια να ζήσω την συγκεκριμένη εμπειρία και γιατί όχι να κουραστώ κι από αυτή. Εξάλλου, οι ήδη “κουραστικές” δουλειές που έχω κάνει, μου έχουν επιβεβαιώσει ότι όταν κάνεις αυτό που αγαπάς , η κούραση που σου προκαλεί είναι πολλή γλυκιά που ταυτόχρονα σε ξεκουράζει.

Ο ήρωας που υποδύεστε τι άνθρωπος είναι;

Οι ήρωες που υποδύομαι είναι τρεις. Αρχικά, του “συντονιστή” του μπουλουκιού, καθότι η παράσταση οργανώνεται γύρω από την ιδέα ενός σύγχρονου μπουλουκιού. Επίσης υποδύομαι τον ρόλο του κ Οράτιου Τρυσέ, ο οποίος είναι ο εραστής της υποτιθέμενης ξαδέρφης του κυρίας Κλεμάνς, και τέλος, ο τρίτος και ίσως κι ο πιο ενδιαφέρον ρόλος που υποδύομαι είναι αυτός του εφτάχρονου Τοτό, ενός παιδιού με έντονο χαρακτήρα που διεκδικεί τα δικά του θέλω. Μεγάλη πρόκληση να βγάλω στην επιφάνεια το παιδί που υπήρξα κάποτε, κάτι που δυστυχώς, μεγαλώνοντας, όλοι το θάβουμε.

Πόσα κοινά στοιχεία έχουν οι ήρωες του Ζωρζ Φεϋντώ με τους σημερινούς Έλληνες;
Να σας πω την αλήθεια, μόνο κοινά στοιχεία βρίσκω ανάμεσα στους ήρωες του Φεϋντώ με τους σημερινούς Έλληνες αλλά και γενικότερα τους ανθρώπους της σύγχρονης εποχής. Οι μοναδικές μεγάλες διαφορές τους είναι ότι ανάμεσά στους μεν και τους δε υπήρξαν ο 1ος και 2ος παγκόσμιος  πόλεμος καθώς και η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη. Παρ΄ όλα αυτά, τα θέλω και οι ανάγκες τους είναι κατά βάση ίδια.

Τι προσδοκάτε να πάρει το κοινό από την παράσταση φεύγοντας;

Πρώτα από όλα να περάσει καλά και να γελάσει με την ψυχή του, αλλά κι επίσης μέσα από τα δύο μονόπρακτα που θα δει («Η μακαρίτισσα μητέρα της κυρίας» και «Η δυσκοιλιότητα του μπέμπη») να συνειδητοποιήσει ότι στη ζωή πολλές φορές τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και εύκολα από ότι φαίνονται.

Ο Κωνσταντίνος είναι Λαρισαίος και παίζει εντός έδρας ,οι υπόλοιποι έχουν ξαναπαίξει στο κοινό της Λάρισας;Ο Λαρισαίος είναι καλός θεατής;

Μπορεί να μην είμαι μέσα από την Λάρισα, αλλά είμαι από τον Τύρναβο, εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα, οπότε κι εγώ είναι σαν να παίζω εντός έδρας. Μάλιστα, όπως ανέφερα παραπάνω είχα την τιμή να παίξω στην παράσταση «Υπό Έλεγχο» της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου κι έχω να πω πως ο Λαρισαίος είναι πάρα πολύ καλός και θεατρόφιλος θεατής με άποψη και με μεγάλο ενδιαφέρον για την εξέλιξη του θεάτρου.

Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του θεάτρου σε μια εποχή κοινωνικής κρίσης;

Ο ρόλος του θεάτρου σε μία εποχή κοινωνικής κρίσης πιστεύω πως είναι διττός, από την μία θα πρέπει να δίνει μία ανάσα ξεγνοιασάς και καλοπέρασης, αλλά από την άλλη είναι υποχρεωμένο, τους ίδιους ανθρώπους που τους έκανε να γελάσει, ταυτόχρονα, να τους προβληματίσει και να τους κάνει να σκεφτεί τον δικό τους ρόλο μέσα σε αυτή την κοινωνία κρίσης.

Ποιο είναι το ιδανικό θέατρο για σας;Είτε ως χώρος είτε ως έκφραση;

Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο. Οποιοδήποτε με κάνει να νιώθω ότι εξελίσσομαι μέσα από αυτό και σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός.

Κάποιο απρόοπτο που να έχει συμβεί λόγω του κοινού την ώρα της παράστασης και πως το αντιμετωπίσατε;

Σε παιδική παράσταση, κι ενώ κάνω έναν ρόλο αρκετά άπληστο χωρίς όμως να ακούγεται πουθενά η λέξη «απληστία» στο κείμενο, κάποια στιγμή ένας πιτσιρικάς γύρω στα 8-9 χρονών πετάγεται και λέει με πολύ θάρρος και δύναμη «αυτό είναι απληστία», εννοείται πως το θέατρο γέλασε αλλά ταυτόχρονα χειροκρότησε, όπως το ίδιο έκανα κι εγώ. Του είπα ότι έχει δίκιο και συνεχίσαμε την παράσταση. Ήταν ένα ευχάριστο απρόοπτο.

Πρόβα ή παρασταση; Καμαρίνι ή σκηνή;

Και πρόβα και παράσταση. Και καμαρίνι και σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι όσοι ασχολούνται με το θέατρο έχουν ανάγκη κι από τα τέσσερα. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι για να υπάρξει παράσταση πρέπει να υπάρξει πρόβα και για να υπάρξει σκηνή πρέπει να υπάρξει καμαρίνι και αντίστροφα. Κι επιπλέον όλα αυτά χρειάζονται για να υπάρξει κι ο ίδιος ο ηθοποιός κι αντίστροφα και πάλι.

Ηθοποιός σημαίνει φως…η τέχνη είναι φως ή βγάζει το σκοτάδι σας στο φως;

Αντιστοίχως με παραπάνω,για να υπάρξει φως, πρέπει να υπάρξει και το σκοτάδι. Αν δεν υπήρξε ο Μεσαίωνας, δεν θα υπήρξε ούτε η Αναγέννηση. Όλα από το σκοτάδι γεννούνται, αλλά τελικά όλα έρχονται στο φως. Όμως σίγουρα η τέχνη δεν βγάζει το σκοτάδι του ηθοποιού στο φως, ίσα – ίσα τον βοηθά να κατανοήσει το σκοτάδι του και να το μετατρέψει σε φως, αρκεί βέβαια  να είναι ανοιχτός στο να κατανοήσει το σκοτάδι του.

Ταλέντο,ήθος, χαρίσματα,τι είναι αυτά που απαραιτήτως πρέπει να έχει ένας ηθοποιός;

Οτιδήποτε υπάρχει από αυτά είναι ασφαλώς καλοδεχούμενο, σε έναν βαθμό χρειάζονται όλα όπως και το μεράκι και η όρεξη. Αυτό που επίσης χρειάζεται όμως, είναι προσωπική δουλειά με τον εαυτό του, ο ηθοποιός καλείται πάνω στην σκηνή να παίξει με την αλήθεια του, όσο περισσότερη δουλειά κάνει με τον εαυτό του και βρίσκει την αλήθεια μέσα του, τόσο καλύτερος θα γίνεται και πάνω στην σκηνή. Κι όλο αυτό είναι μία συνεχής διαδικασία που δεν παύει ποτέ. Αν κάποια στιγμή ο ηθοποιός θεωρήσει ότι έχει φτάσει την κορυφή, τότε το μόνο που υπάρχει μπροστά του, για να συνεχίσει, είναι η κατηφόρα. Κι όπως έχει πει ο Πικάσο «Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθά να ανακαλύψουμε την αλήθεια».

Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου